بازگشت
ای کاش با بهار....
عبدالله وفا‏ عبدالله وفا‏

ای با د  صبحد م  تو بیار  قصۀ وطن

از  لاله و شقایق  و  رعنا  و  یا سمن

از آن  پر ندۀ  که د فین  گشته  تا  گلو

در ظلم  جابرانۀ   صیا د   عهد  شکن

از کبک خوشخرام و از آن رودبار ما

از داغهای  لاله  و  از   ظلم  اهر یمن

زورق شکسته ایم  به  گر داب  زندگی

کو ناجی  که  گیرد  دستا ن تو و من ؟

اقبا ل  ما    به  چاه  ظلما ت   در  شده

کو رستم تهمتن و کورخش و کو رسن؟

« هر کس برای مطلب خود دلبری کند»

هر یک به قول خویش بود دوست و یارمن

توفنده  گرد  با د  حوا د ث  ز  پی  فگند

قصر وسرای و خانه و هم دشت وهم دمن

گویند  بهار  آید  و  آی کاش  با  بها ر !

ناید صدای ضجه و زاری  ز هر دهن !

گویند که باز صلح  بیاید ؛   ولی   د گر

ناید  صدای   پای  ؛  شهیدان   بی  کفن

جانم  ملو ل  گشت و  همه آرزو  فسرد

بی روی  پر فروغ  تو ؛  ای مادر وطن

باز آمد م  به درگه ات  ای آستان  خر !

با عجز و با « وفا » چو فرها د  کوه کن

9.7.2010        کابل

 


August 11th, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان