د نښت پرټکي
حنیف بکتاش حنیف بکتاش

نن شپه مې بیا د زړه مېلمه یې مېلمه

خپلې تنهـــــــا شېبــــــې وېشم درســــره

له غـــــاړه کۍ نه دې لـــــــوېدلې مرۍ

راجېـ ـــلـومه پـــــــه ورېښـــــــم درســــــره

 

کله چې لمــــر له کلي کـــــــډه وکــــړي

زړه مــــې د هســک پــر سینه تالـــټوي

لکه ویشتلې مــرغۍ ، څـــړیکو سره

په تا کــــې هیله ، تا کــــې سا لــټوي

 

د هسک په زړه کــې ډېـوې ډېرې بلې

خو سترګې ستــا لـــوري ته لاره باسي

ستا په ښایست کې څه رازونه نغښتي ؟

زړه لــه کــــو ګله بې اختیــــاره بـــاسي

 

چې له کوڅې نه غږ د پښو پورته شي

زه وایم خــــدایه زمـــا مینه راغــــله

د مقدســـــــــو آیتــــو لـــــــه نــــــړۍ

زما د روح نـــړۍ ته سپینه راغــــله

 

د بڼ له لــــــوری چـــــې وږمه ولګـــــي

وایم هغـه ده ، ګـــــوره بېــــرته راځــي

زه مـې له بخته ســــره څـــه وکــــړمه ؟

نه هغــــه نـه ده بابا چېــــرته راځــــي ؟

 

زه د تیارې او د سپېدې تر منځه

د نښت پر ټکي لکه سات پاتې یم

پر شاو خوامې دي د غم لښکرې

لکه بې وسه باچا مات پاتې یم

 

هره خوا ګورم دیوالونه ښکاري

لکه چې ګور کې کرایي ناست یمه

روح رانه تښتي ، زړه یاري نه کوي

آسمان ته لاس په ګدایي ناست یمه

پسرلی 2009 کال لندن


October 23rd, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان