را ز ســـرو ش نیمــــــه شـــــب
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی) عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)

 

***

شب ازسیل فشا ر غــــم، گریستم

د لــم میخواست،مقا بلــش بایستم

درین ظُلمتکده ، اوهام بسر ریخت

گرفت غربال،تُرابِ پُرشرربیخت

نـــدا آمدبگوشِ دل ، چه حالی؟

توصا بردرتعب ،بی قیل وقالی؟

باِ ذ نِ او ، زبا نِ دل بزد جوش

چوآمــد درکنار،پریده آن هوش

بگُفتم یا اِ له ! ، تو خود بــدانی

تو حَیّ وقَیّــــومی وذوا لمنانی

هرآنچه آیــــدم،زینسووزانســـو

مثــا لِ مُشک وعَنبر،میکنم بــو

غذای روح من ،کردی غمان را

بدل تعبیر کردی،خوش بیان را

بمن بخشیدی زان غمها،سعادت

که تا آورده ام روی،برعبا د ت

درین پهنای لُطف،وآن سخاوت

نیابد جای پـا یِ خـــود ، شقاوت

ازین بهترچه باشد بهرم،اییدوست!

که شیطان رَه ندارد،زیراین پوست

مَهارش کـــرده ام،با ذِ کرواوراد

زدم برتاروپــود و بیخــــش،اوتا د

چوآن خنّاس ،اسیرت گشت ایجان

بزی بالُطف حق،درباغِ رِضوان

همین هستی،که نامش زندگانیست

سعا د ت با روانت ،جــاودانیست

خـــوشا ! برحا لِ آنا نیـکه،رفتــــند

به اَخــــلاف رازِپنهان،خودبگفتند

خُـــــدا(ج) مارامُقیـــّد کردبذاتــش

دِلم خشنود،که هستم زان عِبادش

خُدا(ج)گُفته ا ست ،که من بنده نوازم

برای بنــــد گــــــــانم ، کارسازم

کُــــنم تقــــدیرِاو،با عِزّتی خـــود

ببخشم هر گُنـه،با حُرمتی خــــود

هـرآن بنده،که شِرک برمن نیآرد

تــــوکُّل کرده ، امـربرمن سپارد

نجا تــــش میدهم ، از دیو ناپاک

ملائک میکُنند سُجده برآن خاک

فرستادم بخلـــــــقم،آن رسولان

شُــدند آموزگار ،بربس جهولان

بهرعصروزما ن ،با لحُکمِ ذاتم

نمایاندم بهر ِ عقل ، آ ن ثــبا تم

نمود م هم ،صراط ا لمُستقیم را

نمودم خوش،هما ن شیخ عقیم را

کُـــــنم آتش گُلستا ن ، بر رسولم

چــوآن کردارورفتار،هست قبولم

هرآنچه ،درزمین ویا درزمان است

هرآنچه،روی چرخِ آسما ن است

چه زینت داده ام ،وی را بحُکمم

که تاروی آورندایشان،به حُــــــبّم

هما ن اِنس وهما ن جِنّ وملائک

بدون از ذ ا ت پـاکم،جُمله هَالِک

ازین رمز حیات ،واپس مما تــش

جهــا نِ دیگری کردم،نــها د ش

د گــرگون میکنم ، اوضاع واحوال

کنُـــم آزمایاشی ،آ ن بخت واقبــال

تما م رُشــــــدِ اجرام ، درزمـا نه

بــــــرای انکشافِ توست بهــــانه

ترا داد م هما ن عقـــل ، چشم بینا

ترا داد م ببــــین اسبــــا ب ، دانا

تعمُّـــــق کُن بکُنه هر پدیــــــــده!

همــا نا میشوی تو،جاه رســـــیده

به عــِزِّ خود،که من کامت برآرم

ترا،درچنگِ رحمت میسپـــــــارم

اَ یا (خشنود ! )،تمنای تو حاصل

تمامآ عرضِ تـــو،گردیده واصل.

***

مورخهء 12 جنوری2012میلادی.


January 28th, 2012


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان