بازگشت
میدان ِ تحریر ِ دگر ...
حشمت امید حشمت امید

خاک ِمن ! جز تو به ذهنم نیست تصویر دگر

نیست مثــل من به یادت  هیـــچ شبـگیر دگر

 

همــت ِ مردان ِ پامیـــــرت ، بلنـــد آوازه باد

می شود یکروز پامیــــر تو ، پامیــــــر دگر

 

بلــخ ِ نامی می شــود بار دگـــــر ، ام البلاد

می چـــکد در کام فـــرزندان تو شـــــیر دگر

 

میدمــد فـردا به روی جلــــگه هایت آفتــاب

میدهـــد حاصــل ، درختــان تو انجیــــر دگر

 

فوج ِ نامردان به ســوی باتلاق ات میکشند

نیست غیر از جنبش و حمــــاسه تدبیـر دگر

 

مردم آزاده ات خاموش وکاهل نیست نیست

میزنـــد آخـر به نام خـویش تقــــــــدیر دگر

 

کوچـه هایت را بخواهــم شاهد حمـاسـه ها

جــاده هایت ، مثــل صد میـدان تحـریر دگر

 

آرزو دارم نبینـــم بیش ازین در زنــــــدگی

بر فضــای آسمـــانت ابر ِ دلگـــــــــیر دگر

 

خاک زیبایم ، شکیبا باش روزی بیش نیست

می رسد بر خاکبـــوست ، خـــادم و میر دگر

 

14  فبروری 2011   مونیخ

 

 

این شعـر ، شعر یک سپیده دم گرم است ، شعر بیداری پرازامید پرندگان است ،

شعـر شبنم زدهء صبحــگاهان و بیاد عزیزی سروده شده که با ظهــور خورشید

در خیالم حضور یافت و گرمم ساخت . یادش بخیر ، آن که به یادش نمیرسم ...

 

بادهء مهتاب...

 

با حضورت تازه کــردی خاطـــرات ناب را

هــــــدیه آوردی به من آن لـذت کمــیاب را

 

لحظه های بیتو بودن لحظه های مرده اند

زنده کــردی ارزش آن رفـــــتهء نایـاب را

 

لحظه ها رفتند وخواهند رفت چون آب روان

کـاش با زنجــــیر می بستند پــــــــای آب را

 

زندگانی ، خواب ملموسیست در شعـر خدا

از پی تعبیر رفتن ، خوش نسازد خواب را

 

عاشقـم من ، عاشـــق زیبایی این زنـدگی

می چشـــم با چشم هـایم بادهء مـهتاب را

 

می برم این یاد هـــای نغـز را تا بیـکران

یاد تـــو ، یاد غروب و سبـزهء شبتاب را

 

زنده می ماند تمام " یادها " درذهـن من

نیست پایان نامه ای، اسطورهء پایاب را

 

شیشهء دودی باور، دید ِ چشمم را گرفت

حیف دیدم دیر ، رقص سایه بر مرداب را

***  ***

   شانزدهم سرطان  1387

 

 

 

جدایی ناپذیر...

 

باز می تازد به سـوی من بهــار

باز می آیـد هــــــوای کـــوی یار

 

باز می آید سـراغــــم نیمه شب

خوابهــــــــای رستم و اسفنـدیار

 

باز بوی مولیـــــــــــان آیـد همی

باز یاد ِ مهــــــــــربانی زان دیار

 

باز آمـــو میرود مســـــتانه ســر

باز پامیـــر است و اوج پروقــار

 

باز دشـت لیـــــلی من سبز ِ سبز

باز میخنـــدد به چشمــم لاله زار

 

باز مســـــتم میکـند آب و هــــوا

باز می بوسـم زمین را شرمسار

 

باز می گیرم کســی را دربغـــــل

باز اشکــــم میچـــکد بی اختـیار

 

باز دستی سـرکشــد از آستیــــن

باز سیبی گـم شـود از شـاخـسار

 

باز سنـگی میخـورد برشیشه ای

باز طفــــلی هسـت در حــال فرار

 

باز شعرعشقری عطـرافگن است

بر فـراز شهـــر چون مشـک تتار

 

باز هستـــم در میــان ِ منــــــدوی

باز بازار است و رنج ِ کــار وبار

 

باز یاد نکتـــــــه سنجـــان میکنم

باز می افتــــد به یادم شهـــــریار

 

آمـدی ، اما چـــرا دیر آمـــــــــدی

حال ، خاک آلــوده گشــته روزگار

 

بازهــم تنهـــــای تنهـــــا می روم

در میــان لای تا بالاحصــــــــــــار

 

بازیابـم مـدفن ِ اجــــــداد خــــــود

باز من چـون سنگ در پای مـزار

 

باز آن کابل شهـــــان اند و زمــان

باز این تاریخ ِ گنگ و کجمـــــــدار

 

باز تاریخ است و خالی جـای من

باز صـد آیینـه است و صـد غبــار

 

بازاین قوم است وجنگ ِ نام وننگ

باز هم افسانهء مـــــــــــاهی و مار

 

باز در چشـــــمم ، بتــان ِ بامیــان

باز در دستــــــم انار ِ قنـدهــــــــار

 

باز رقـص مرده می بینـم به چوک

باز جســـم مردگــان بر چــوب دار

 

باز در خــوابــم رسـد  از ره کسی

باز بینـــــــم کــاوه را در کــــارزار

 

باز و باز و باز و باز و باز و باز

خواب می بینم وطـن را ، بار بار

 

**  **  **

میهنم ، ازتو جدایی نیست نیست

گـر بمیـرد یا بســوزد روزگــــــار

 

بیستم جون 2011  مونشن

 

 

 

به یاد مولوی ، کدخدای شهـرعشق

 

گل عشق ...

 

دستی که غــزل کاشت ندانــــــم به کـجا رفت

مستی که عســل داشت کجا رفت و چرا رفت

 

آنی که نشان دل تنــــــــــــــهای مـــرا جُِست

آمد به سر کوچــــــــه و بی شــرفهء پا رفت

 

پیغمــــــبر عشــــقی که دلـم منتظــــرش بود

برمن ، نظــــــــری کرد و به دیدار خدا رفت

 

هرچـند نگــــاهش به نگـــــــــــاهم گذرا بود

یک ناوک ازآن   در دل دیبــــاچهء مـا رفت

 

بر آن لب خـــــــاموش دوصد قصه عیان بود

بی حرف به حرف آمد وبی صوت وصدارفت

 

یک واژه ازو بســـــــــته به دیوار دلـم نقش

یارب ، تو بگو کـــــاتب این واژه کجـا رفت

 

تا عین نوشـــــــــتم ز گُـل باکــــــرهء عشق

او دست ِ نوآمــــــــوز مرا کرد رهـــــا رفت

 

گر دار و ندارش ،همه بودست همین عشق

آن نیز چـــــو خاشاک در امــــواج هوا رفت

 

آن عشق ، چنان بیکس و بیچاره شد امروز

کز حـــافظــهء شــــاعـر و از یاد صبـا رفت

 

در فاتحـــــهء عشــق نشستیم و ندانــــــــیم

اول زکجـــــــــا آمد و آخـــــر به کجـــا رفت

 

آن ترجمـــــــهء عشق به هـر دین و زبانی

با نالــــــهء نای آمـد و با بانـــگ درا رفت

 

رقصیده و چـــــرخیده صلا داد و صدا کـرد

با تن تنه نا ، آمـــــــد و با تن تنـه نا رفت

 

** ** **

16 جولای 2011  مونشن

 

 

گل های آسمانی ...

 

قــــــراولی که خبــــــر داد ، یــار می آید

چــرا نگفــــت که او در بهـــــــار می آید

 

بهـار رفته  تمـــوزآمده ولی چـه تمــــوز

به هفـته هاست که ابر، اشــکبار می آید

 

در انتظار نشستم ، نشسته خواهـــم ماند

که بــــــوی یار ازین انتظـــــــار می آیـد

 

به من مگو که خیــالم تصـوری واهیست

حســد مبر ، اگر از ره ، ســوار می آیــد

 

قـدم به جــــادهء آبی آسمـــان ، نه نهــم

که هرچه پیش روم مـن ، غـبـــارمی آید

 

در آسمان نه بهاراست نی شگوفه نه گل

ز خــاک ، معجــــزهء کردگــــــار می آید

 

تو گر به باغچــــهء آسمــــان گلی دیدی

نچین ، نچین که بد ِ روزگــــــار می آید

 

دوسه نفـر که چنین کرده اند پیشیمـانند

که تخــــم ِ فتـنه ازین گل به بار می آید

 

به موج خلسه نهان گشتنت برای تو باد

مرا ز سفســـطه برهیــچ ، عـــار می آید

 

کسی که از برساقی و جام و میکده رفت

بدان که از در مسجـد ، خـــــمار می آید

 

درین سکوت هزاران هزار ســـالهء شب

صـــدای کیست که خیـــــــام وار می آید

 

خوشا ترانهء هستی ، خوشا سرود زمین

کز او جـــوانهء عشـــقی به بار می آیــد

 

بدار حرمت این لحظــه را که گفته حکیم

بهــــــار ، بی من وتو ، بی شمارمی آید

 

به ما که ناظــــــم دنیـا جفا نمود ، نمود

گمـــــان مدار که باتو کنـــــــــار می آید

 

کسی که حادثه پرداز زندگـــــــانی ماست

نه ناگهــــــانی ، نه بی دســــتیار می آید

 

درخت ما چه ثمر میدهــــد که نیم جهان

برای چـیــــــدن آن بار بار می آیــــد ؟؟

 

**  **

درین دیارِ ِ پراز زرق وبرق وجاه وجلال

نه بوی ســبزه نه مشـک تتــــار می آید

 

سیزدهم آگست 2011  مونشن

 

 

 

یادگار زندگی ...

 

من  تو بودم ، من تو هستم ، در غبار زندگی

بی تو ســـازی بر نمیخــــزد ز تار زنــــــدگی

 

بسته شد آن مرغــــزار با سیــــم های خاردار

پا به پای تــــــــو  گذشــــتم از کنــــار زندگی

 

ریشــه هامان را بریدنـد ، شحنه ها قانون ها

تاجــــداران رفتــه و مـا ، باجـــــــدار زنــدگی

 

بودهامان ضرب هیچ و داشت هامان خاطـرات

بعـدِ ما هــم هیــچ در هیـــچ است کار زنــدگی

 

خوش به حـال آن که کام از زندگانی برگـرفت

وای بر آنی که باشـــــــد شــرمســـــار زندگی

 

کشـــتی ما طعـمــــهء دزدان دریایی و مــــــا

بی دکل ، بی نا خــــــــدایی ، نیسـوار زندگی

 

بر روان ، داغی بزرگ از فتنـه ها از جـورها

بر لبـــان ، نام خـــــوش و عـالی تبار زندگی

 

در تمام فصل ها گاهی چو گل گاهی چو سنگ

خنده بر لب ، غـــصه در دل ، داغــدار زندگی

 

ما عصـای ســایه ها گشــتیم از خوشـــباوری

بی خبــر از گـــــردش بی اخــــــتیار زنــــدگی

 

مرده بادا صحنه های شــوم و زشت روزگــار

زنده بادا مهــــربانی ، شـــاهکـــــار زنـــدگی

 

گرچـه میدانـم خــــــزانی سـرد دارم پیـش رو

خواب می بیـــــنم سراسر از بهــــار زنـــدگی

 

دور رفتی ، کـاش بودی لااقـل در چشــــم من

تا کــمی از دیده کـــم می گشت ، بار زنـــدگی

 

تا نمـــاز عشق در دنیــای بی عشقی رواست

اقتــــــدا خواهـم کنم ، بی شــــــهریار زندگی

 

سال هایــم را اگـــــر دزدیده اند ازمن ، مگـر

هســت یاد تــــو ، به ذهـــنم یادگــــار زندگی

 

** ** **

هفتم آگست 2011   مونشن  

 

 

 

 


August 14th, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان