بابلیان
اسدالله زمری اسدالله زمری

 

 

روایاتو    نه      را پاتې     دا     قصه           ده

په زړه  پورې  ، هم  خوږه  او     هم  ترخه ده

په  یو  وخت کی د ادم  (ع)    ښو    اولادونو

د یوه  کاله      استوګنو   ،  خویندو   ورونو

سره  یو   شول     د د نیا     کار او روزګار ته

کړاوونو،     بد بختیو     او    هر           کار ته

یوه  ئې خوله  وه ،یوه  ئې  ژبه ،یوګومان  وو

کړه  ئې  یو وو، هوډ ئې  یو او یو ئې ځان  وو

ځانته    ئې  جوړه     کړه      نړۍ     د    سو کالیو

د وفور    ، د   راحتونو           او                ښادیو

نور  څه  پاتې  نه شول  کړو ته  چاپیر یال کې

نو  ئې نوي   څه    را وګر ځیدل         خیال کې

چې    اسمان      ته  د   ختلو       لار  پیدا کړي

د  سپوږمۍ او  لمر په راز هم  ځان  اګاه  کړي

نو ئې  پیل    کړ  ه   د   یوه    برج    په       جوړولو

د زینو     او د پلګو                  په               جګولو

چې    نا څاپه      د یهوه       و دوی ته  پام  شو

نو  و        خپلې  خدائۍ  ته  ئې زړه  خام   شو

چې  که  دا  خلک  پیدا کړی لار  اسمان  ته

د  رازونو    او     سوالونو    دې        جهان  ته

هسې     نه چې  د خدائې      هوا     پیدا کړی

په  جهان     د  پا  چاهۍ     دعوا   پیدا کړي

نو په    فکر کې     د لا رې      او     ګودر  شو

په     تلاش کې  د  چارې    ددې      خطر  شو

نو  په    دوۍکې   ئې  پیدا   کړ  ، یو    توپیر

ډیر     کاري   ،خو   وو     ساده     دغه   تدبیر

ډیری  ژبې ئې  کړې ددوې منځ کې   پیدا

هر   یوه     کړه      خپله             لاره     ما  سوا

پو هیدل    نه       د یو  بل  په  ژبه    دوی نور

سره  بیل شول مور او لور ، ابا له زوی نور

اتفاق       او    و فاق    لاړل     ، بدبینی   شوه

ښه  ورورۍ   نه    جوړه     بده  تربګنی  شوه

که    به  چا   وبل       ته کړه      نیکه         خبره

نو       ځواب     به  ئې     ګوذار      وو    ناببره

یو  او بل ته     د کو هیو     په کیندو     شول

په  ماتم        او ژړا  سر  ، په    ورکیدو شول

ورځ    به  هر یو   په  بدیو     کې     کړه     تیره

نو    د برج      د    جوړیدو       خبر    شوه   هیره

××××××××

مونږه     هم       چې    کله           وکړو      اتفاق

د ورورۍ   ،       د  سوکالۍ          او   د   وفاق

چې  کړو    جوړ دا  خپل عزیز او ګران  وطن

نو د ښمن               مو     شي    له واره  اهریمن

مونږ      کاڼه    کړي خو سل خولې  راکې  پیدا کړي

هر  یو     تن      په     نا  آشنا       ژبه  ګویا  کړي

خو ځیدل     وینو      د     یو    او   بل د  خولې

خو      پو هیږو       سره       نه              په  کلمې

یو  له  بل نه  لیری     کیږو          د ښمنۍ   کې

که    نږدې     شو    سره   وژنو     تربګنۍ   کې

 

رانه پاتې    دي         د ژوند  کار او     روزګار

تل      کو هی      کېنو  یو بل ته مونږ     په  لار

 

۲۰۰۶.۲.۱۳

 

 

 

 


October 8th, 2006


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان