جگرگوشه
عبدالله وفا عبدالله وفا

ارمغان بهار

باز فصل گل شدو غوغای ما ،  بالا گرفت

مریم و نسرین و سوسن، در چمن ماوا گرفت

لالۀ حمرا  به صحرا  فرش گلگون   گسترید

نگهت هامون و برزن از شبو، مارا  گرفت

زنبق و نیلوفر و میخک ، ز  رنگ   دلفریب

همچو شاخ نسترن، تاب و توان، از ما گرفت

چشم نرگس شد خمار ، از دختر دوشین  رز

دست  اکاسی  و سنجد ،  دامن  کینا   گرفت

یاسمن پرشور و سرمست، نشه از فصل بهار

جوش  داودی  و سنبل ، از د لم  یارآ  گرفت

انتری با جوش و مستی سر بر آورده ز خاک  

شاخ مرسل در عیاری ، سبقت از رعنا گرفت  

از پتونی  تا  فلا کس ، ارغوان  و  ناز و بو

باغ و بوستان و د من،  بس جلوۀ زیبا  گرفت

فرشی  قامت خمیده ، دست و رویش  پر حنا

بلبل شوریده  شهر عشق،  بی غوغا  گرفت

در رۀ  پیوند  د لها ، ای «وفا» جوینده  شو!

عاقبت والا شود هر کس چو من مولا گرفت

 

جگرگوشه

دل و جان برده ز من مستی آن چشم پری

قد صنوبر، زلف د لبر، سخنش لفظ  دری

دل ز من برد و جگر داغ به مژگان بنمود

آن  جگر گوشۀ  عاشق   به لباس  جگری

سر به  آغوش  تخیل ، نفس  خسته    گره

رفت   تأثیر    ز  گفتار  و  ز  آه  سحری

مگر  به  توسن  هجران   تو ، مهار  زنم

تا شوم لحظه یی  آسوده  از ین  دربدری

تا به کی ناله کنم ، آه کشم ، سوزم ، دل ؟

خون دل بیش خورم،جان و دلم تا تو خری

آتش هجر  کنون   خانه برانداز     شدی!

به دعای  دل خونین  تو  د گر سر  نبری

به صفای  قد مش  فرش کنم دیدۀ  خویش

زانکه آن ماه خرامان  شده اکنون  سفری

هرکه  از  بادۀ عصیان  قدحی نوش  کند

همچو فواره  شود  تاب و توانش  کمری

ز رۀصد ق و صفا چنگ به «حبل الله»زن

تو مپندار «وفا»  پاکی و صاحب نظری!


August 31st, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان