خداحافظ
محمدنعیم جوهر محمدنعیم جوهر





سفر ز کوي بُتان میکنم خداحافظ
رهادل ازغمِ جان میکنم خداحافظ

رهي  شکسته  دلانِ زمانه میگیرم
غمم بسینه نهان میکنم خداحافظ

دلا به خاطرِ تو شرحِ داستانم را
بگوشِ ناله بیان میکنم خداحافظ

خوشم که داروندارِجهان زدستمرفت
گمان مبرکه زیان میکنم خداحافظ

ببزمِ شعروادب یاکه بردرِ کمیاب
شکایت ازتوعیان میکنم خداحافظ

اگر به پاي  ثریا نمی رسد دستم
بخادم عرض،بیان میکنم خداحافظ

بهارِعُمرِتوای مؤمینه شگوفان باد
منم که ترکِ خزان میکنم خداحافظ

همی به عادله و رجني وآمانیارم
دُعاي دل به زبان میکنم خداحافظ

سمینِ خودبخدامیسپارم همرهی شمس
دلم رها زجهان  میکنم خدا حافظ

نشدکه دیده بیبیندجمالِ روي تُرا
دُعابه صالحه جان میکنم خداحافظ

نشد بشیر و شریفم ،ظفرمرا مشفق
عنایت،ازهمه گان میکنم خداحافظ

به امرِ فضلِ  الّاهي  ز دیدۀ فضلم
سفر ز روي جهان  میکنم خداحافظ

ثنابه کُلبۀفرخاری ام رسان خبرم
که ترکِ عُمر جوان میکنم خداحافظ

اگرفروغِ من ازدیده پاکشد بیرون
سفر ز گلشنِ جان  میکنم خداحافظ

صبابه راعي بگووصفِ گلشنش راباز
بَهردوکون ومکان میکنم خداحافظ

مرا به کوي همایون  نمیبرد بختِ
سفربه دشتِ کنعان میکنم خداحافظ

رسان صباتوپیامم به گوشِ مسعودي
تنم رها ز روران میکنم خداحافظ

تُرا  زدردِبلیکاچه گویم ای قاصد
همیشه دادو فغان میکنم خداحافظ

زدردِ دوري هجرانت ای خطیب زاده
پیامِ درد بیان  میکنم خدا حافظ

جفابه همرهي غوثي نمیتوانم کرد
وفا به زنده دلان میکنم خداحافظ

به یوسف که صفادامنست و پاکیزه
نثاراین دل وجان میکنم خداحافظ

بخاطرِتو نجیب،قلبِ داغدیدۀ خویش
فدائ تیر و کمان میکنم خداحافظ

زسایتِ مشعل و کوفي وجامِ غورآخر
اُمیدِ  عفوِ زبان  میکنم خداحافظ

بلا آخره بهزار ناله ازدرت مهدي
سفر ز دورِ زمان  میکنم خداحافظ

کسی خبر نبرد سوي آن دیارم کاش
بخنده ترکِ جهان  میکنم خداحافظ

(هرآنکه مانده زقیدِقلم تُراجوهر
هزار  بار  بیان میکنم خداحافظ


فضلِ مهربان

***


جوهرِ پاکیزه از فولاد میباید کشیـــد

عالمِ غم از دلِ ناشاد میبای دکشـــــــید



درمیانِ خوبرویانِ چمن ،ای نازنین

قامتت را بارها ،شمشاد میبایدکشیـــد



ازدرونِ سینۀ صدپاره تاپایانِ عُمـــــر

ازغمت ای بیوفا ،فریاد میبایدکشیـــــد



تا نگردد رسم و آیینِ مُحبت زیرِپــــــا

خونِ دل باتیشۀ فرهاد میبایدکشیـــــــد



من ندانم با چه تزویرِ زچنگِ روزگار

مُرغِ دل از خانۀ صیاد میباید کشـیــد



ناله را ازدفترِچکامۀ رنگینِ خویـــش

همچو(یوسف) ازدلِ کهزادمیبایدکشید*



تانفس باقیست درتن ای عزیزانِ چمن

خارِ گل از گلشنِ استاد میبایدکشیـــــــد



همچو(فضلِ)مهربان ازهرکلامِ خویشتن

ازادبگاهِ سخن ( دهزاد) میباید کشیــــد



نورِخورشیدِ(فروغِ )زنده گانیم تــــوئ

ازرُخِ خورشید ابروباد میباید کشیــــد



گربخواهي یانخواهي ای(ظفردرهرزمان

کی توان یادِ تُرا ازیاد میباید کشــــــــید



باصفاوصلح وهمرنگي زمیهن دوستان

ظالم،آدمکُش و جلاد میباید کشیـــــــــد



ایندلِ صدپارۀبی دست وپاي(جوهر)ات

ازدیارِ دلبرِکمزاد میباید کشیــــــــــــــــد



محمدنعیم جوهر

17.01.2013

آلمان


یوسف کهزاد:شاعر،نویسنده ونقاش چهره دست کشورعزیزما*



فراقِ فرزند



بیزار شده دل ز بُتِ عشوه گرِ من

خون میچکد ازآبله های جگرِ من



گرسایۀ رویش نگرم بردرودیوار

روشن نشود تابه ابد چشمِ ترِ من



هرگزنه شودقُفلِ دلم بازبه رویش

صد باراگر گریه کند پُشـتِ درِمن



زندانِ جهان گشته بمن سینۀ تنگم

ازپنجره بیرون نه رود بال وپرِمن



از مُرغِ چمن  نالۀ  مستانه  شنیدم

ازتو نه شنید نامِ پدر،گوشِ کرِ من



روزیکه بسرخورده وُپـشتِ درم آئ

پیدا نه کنی جانِ پـدر،مُشتِ پرِ مــن



شایدکه شودشُعله بیرون ازسرِقبرم

گرجانِ پدر روزی، بیگری خبرِ من



برگوشِ فلک،قاصدِمن کاش رساند

فریادِ د لِ (جوهرِ) بی پا  و سرِ من


 
 

 

January 20th, 2013


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان