رباعـــیـــــــــــــــــــات
عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی

بس گُفتنی هاست ،که گفتنش سخت بود

همچون دمی آن رحلت و آن رفت بود

جرئت ندهــــــــــــد کسی بتو آن گفتن

با خود ببری بگور،که زان بخت بود

-------------------------

جز تو و خــُدای تو وآن دل که تراست

کس داند این سخن،که درسینه چراست؟

این سه ،که خلاصه ای کلام من و تُست

بر هر عملت گواه، در آن روز جزاست

----------------------------

ماءیوس مشو که این جهان در گذر است

هرچند که ترا سختی وآن درد سر است

فــــــریاد به کا رِ تو نیا ید ای دلگـــــیر!

این گوش فلک برای ما سخت کر است

-------------------------------

دیدم غم ودرد اینجهان و سود وزیان

گاهی شده ام تیر در این شخ کما ن

چون دیده بدید در اینزمان حال مرا

جیحون ز کنار دیده ام گشته روان

----------------------------------

سودا زده در  گلشن دُنیای تـــــو ایم

در باغ توایم نرگس رعنای تـــــوایم

باغبان تویی و صاحب این باغ تویی

پرورده ای آن دست تمنای تـــو ایــم

------------------------------------------

پاداش همه اعما ل من این با شـــد

دال گشتن قامت وروی پرچین باشد

این هــــــم بکنم قبول یا بـــــار ِاله!

خواهم دلکم بیشک و بی کین باشد

------------------------------------

روزی تودهی و من خورم هر گاهــم

بی خورد ن روزی ا ت کجا میپا یــم

هرچیز که تو داده ای بمن،پس بگیر!

از برکت آن ،هما ن عــــد م میخواهم

---------------------------------------

تا گشته فـــــــدای تو ،دلِ زار و نحیف

دگـــــــر نبود بـــــدورِ من هیچ حریف

محبــــوب دلم که خود گرفت مرا در بر

ایعشق تویی بدرگاه همآن خاّص شریف

-------------------------------------------

مور و ملخ وهم آن سگ دریـــــــایی را

روزی تو دهی هرکس  وهر هرجایی را

لطف تو بودبرای کُـــــــلّ عا لــــمــیا ن

پس غــــم چراست ؟ این دل سودایی را

---------------------------------------------

از رفتن جان از این تــــــــنم آگــاهــم

سوی تو رود،چه خوش بود آنگاهــــم

او وصل تو پوئیده است در این دار فنا

با رفتن ازین جهان دیگر نیست آهــــم

-----------------------------------

هر چند که گُنه کُنم و یا خواهم کرد

او دار عدالتـــــــــــم بپا خواهد کرد

گر خلق زند مرا بدار منصور وار

در عشق ِاله دلم  فــدا خواهم کرد

----------------------------------

هرچند که این سخن ترا خوش آید

از گرمی او د لــــکی تو جوش آید

تا مغز اعظام تو رسد ان جــوشش

از خُـــــــــم محــّبتم ترا نــوش آید

-----------------------------------

چون پادشهی عرض مرا گوش بده!

در هــر عملم هم تو مرا هوش بده !

آن داد ن و نا داد نِ تواز ازل است

بر این دلِ شوریده تو خا موش بده!

-----------------------------------

از هر نفسم بــــــــوی وفا می آید

از دیده ای من نور و ضیاءمی آید

در گلشن مهر تو شــــدم من همدم

باغیر تو ،ز آن شرم وحیا می آید

----------------------------------

ای صانع من ! بــــتو سُــــخنها دارم

انـــدر سفرم،دشت و  د مــن ها دارم

پیچــــــیده بود راه سفر پا یم لنـــگ

درگردن خود، بین چه رسن ها دارم

-----------------------------------

ای جوهر عقل من !سفر ها ت خوش باد

ای نوک زبان من! اثـــرها ت خوش باد

اوراد تو د ر قـــــلب شریف اعــــزازم

آ ن نیم شبی و آ ن سحر ها ت خوش با د

---------------------------------------

کوچیده دلم ز وادیی رنــــــج  و ا لم

برقُـــلّه ای عشق او زنم راست عَلَـــم

از لطف خودش نظر فگند سوی نگا ر

اینگونه شوم مست د وان سوی عدم

-------------------------------------

پرسید زمن کسی ،که آن یار کجــاست؟

ما جمله مریض و غمخوار کجـا ست؟

گفتم که،طبیب همه دردها ت سخنــــم

برگوتوبمن،صادق و اقرار کجا ست؟

----------------------------------------

روزی که از آن لحد ،بخــــیزم نالان

با عجز بندگیم ،شوم من گـــــــریا ن

چون امرشود که زودگذر!پل صراط

یارب توبده  بلطف خود،خوب توان

---------------------------------------

این د لِ صد پاره ،که آ ن شوق تو کرد

هر چه کرد ،از بــهر آن ذ وقِ تو کرد

مِهــرِ پا کت به د ل و د یـــــده ای من

بیــن بر این گردن من طـــوق تو کرد

----------------------------------

ســـا ده لوحـان ، که غم کس نخورند

لـــذ ّت از مُطبخ دل ، هیــــچ نُــبرند

ببرند رشک و خورند حسرت از این

که هــــمه راز به نا کس بُــــــــــبرند

------------------------------------

ســــوی دنیا نگرم خَــــلق دوان

سوی چشمان نگرم اشک روان

اینهمه، کََی بگـــُــــنجد ببــیا ن

برتو ایجان و دلم هست عیا ن

---------------------------------

خوار گشتم چـــو از مادر، زادم

کَی من از غُصّه و غـــــم آزادم

هر چه از جَورِ فلک بـــود دادم

اینچنـــــــین ساخته است بنیادم

---------------------------------

شاهـــــــا!بگیر تو دست نحیـفم ،که بیکسم

جُــــز تو کسی نبوده وهیچ نیست، دادرسم

این طول عمر،که عاریه دادی بلطف خود

بس آن لطایفی ،که رسیده ا ست به آدرسم

----------------------------------

بجز ازتو ،دیگر از کس نتـــرسم

هرآنچه در دل است ،از تو بپرسم

جــواب هر سوءالی را تو د ا د ی

تویی آموزگا ر ،حرفی تو د رسم

------------------------------------

از دام بــــــــلا ،رها نگشتی ای دل!

وز غُصّه و غم جدا نگشتی ای دل!

بس خواری ِاین دهر،ترا کرد ضعیف

تا خود نطپیدی،رضا نگشتی ای دل!

----------------------------------------

با صبر و تحملت ،تو طی کنی آن راهت

با سعی و تــــــــلاش ،تو هم بیابی جاهت

محبــــــوب همه شوی ،اگر هست ا د ب

با الخـــــــاصّه اگر توکل است همراهت

با سوخته دلان بکن تو رحم ای یا رم

فرصت مدهی به خصم و هم اغیا رم

اینعشق تو ام ،که هستی ام هست بحقّ

در دائـــــره ای محبتت ،بکن پرکارم

------------------------------------------

هر چند در این جها ن ،بخود پیچیدم

یا گهی بنــــــــقش گلرخا ن گرویدم

دیــوانه شدم، ز دست هر جَور و جفا

چون غنچه ،دمی بحا لِ خود خندیدم

-----------------------------------

یکعُمر نَفَـــــــــس کشیده در بیخردی

نه حرف الف تو دیده ای و نه عددی

درغفلت و خواری وآن فسق و فجور

والله (ج)  که بمثالِ تو ندیدم احــــدی

------------------------------------

چون دم زنی ،از علم و کمال و سبقت

با ناز و خرام خاصّ  بـــا آن چَپُقـَــت

گر نیست بر این خلق ازآن ذرّه بــکار

ما نند قـُـــلاده ایست برآن عُنــُقَــــــت

------------------------------------

حیف است ،اگر جوانی ات بَد گُـذرد

این جــَور زما ن برات بیحـد گُــذرد

نومید مشو،که میرسد روزی نشا ط

کا ین عمر تو بر حسا ب ابجد گذرد

--------------------------------

سختی ای دُنیـا بـــــلای جان ما ست

درد وغم را بین،که اومهمان ما ست

قـــــد ر مهمان، بایدت کرد ایعزیز !

هرچه نِعمت بوده ،اندرخوانِ ماست

--------------------------------------

حَظّ،از چه بُــرده ای برگو سُخن !

از لبـــــــا نِ نا زِا و یا از دهــــــن

غُنچه شد شرمنده ،از این گــُفتــــنم

و هم باغبا ن وبُلبــُل و گل درچمن

-------------------------------------

هر لحظه ،که بِگذرد تو روزش بشمــــا ر

این ثانــــــــــیه را ،تو پینه دوزش یشما ر

آن دل که تراست، تب وتابش که دهـــد؟

ورنیست دراو مهر،توکینه توزش بشما ر

-------------------------------------

این دهر چه است؟،که دل در او می بند ی

از کَــــشّ و فَشش،چو طفلکی می خند ی

ســـوغا ت بیاورد ،برای تو هر لحـــطه

آغا زکه از اوست به آخرت در بنـــــد ی

--------------------------------------

افسوس ،که جوانی از برم زود برفت

آن وقــــت گرانبهای پر سود برفـــت

عهد یست ،کز آن ثمر با ید خـــــورد

ناخورده ازآن،بس غـم انــــدود برفت

-------------------------------------

پای خود از گلیم خــــود دور مکــُن!

آن دست خودت به غا لِ زنبورمکُن!

هر جا گذری سراغِ خود زود بگیر!

آن قلب خودت ،تو زارومهجورمکن!

-------------------------------

 هــرجا سخنی است،به آن گوشی میبا ید

چون آن دهن است، خورد ونوشی میباید

در یـــدِ بلا کیف خودش سا خت تـــــــرا

برپوسیده تنم! عقــل وهوشی میبا یــــــد

-----------------------------------

عُـــمریست که،غریق این فکر خودم

محـــودر اندیشه های بِکرِ خـــــودم

دامن نــــزند کسی ،همــین آغـــا زم

بگذارمرا! درحلقه ای ذِکــــرِخود م

----------------------------------

آن لحظه رسـد،که جـــانِ زمن برگیری

ای خرمن عمر!،چنین تـــــواندرگیری

آن توشه ِراه،به من که دادی تو ،قبول!

نو دادی بمن عُـــمر،واین کُهن برگیری

----------------------------------

 مورخه 11-04-2011 میلادی

شهر کییف-اوکرائین


April 12th, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان