ماتم
بهار سعيد بهار سعيد

 

ای آنکه آتش می زنی بودايی اين سنــــــــــگ را

سنگ بر سرما ريختی « سلسال » اين فرهنگ را

آه گرسنه بس نبود ، پای برهنـــــــــــه بس نبود؟

دست بريده بس نبود آخر جــــــــــــوان لنگ را؟

گراشــک درد « باميان» ريزد زچشمــــان جهان

گــريند آخ ناله ای فرسنــــگ در فرسنــــــگ را

شهـکار ميـراث کهن کينــــــــگونه اندازی ز تـن

بـا کــودکان بگرفتــه ی يا با نياکان جنــــــگ را؟

کی اشــــک افسوس بشر شــويد دگر شـــويد دگر

از دامــن تاريــخ تــــو اين لــکه هـای ننــــگ را

 

در ثنای پیکر های عظیم بامیان

 

در شیونی انداختی ، پهنای هفت اورنگ را

آه گرسنه کم نبود ؟ آه برهنه بس نبود ؟

د ست بر یده بس نبود ؟ آخر ، جوان لنگ را ؟

خون شهیدان بس نیود ؟ مرگ عزیزان بس نبود ؟

در خا ک و خون ا فگنده ای ، تاریخ را فرهنگ را

تا ریخ را فرهنگ را !

میراث بی ما نند را ، کین گونه آ تش می زنی

با کو د کا ن بگرفته ای یا با نیا کان جنگ را

کی ا شک افسوس بشر جوید د گر ، شو ید د گر

از دامن تا ریخ تو ، این  لکه های  ننگ را

د ست بریده بس  نبود ؟ آ خر جو ا ن لنگ را ؟

با کو د کا ن بگر فته ای یا  با  نیا کان جنگ را ؟

در خا ک و خون افگنده ای تا ریخ را فرهنگ را

تا ریخ را فرهنگ را!

 

 

 

 


March 16th, 2008


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان