ندامت
محمدالله نصرت محمدالله نصرت

چه بلا فگـندی در پـای ز دو زلفِ پیچ وتـــابت

 

چه قیـــامت شده امروز بری مـاست انقـــــلابت

وقتی مهرِ یار کم شد، زنده گی چوخون وغم شد

راهء عشق پیچ وخــم شد، اگــراین بود جـــوابت

نه توان وتــابِ مستی ، نه هـــوائی می پـــرستی

به امیدِ اینکـــــه گـــــردم خـــادمِ حسنِ جــــذابت

همه عمر در اضطرابم ،که چه وقت رسد جوابم

چرا؟ من در این عـذابم، اگــربوده این خطـــابت

به تــــــلاطم و تخــیل ،مهر و الفــت است باطــل

فکر وهوشم  همه ذائیل گــر دهی به من شـــرابت

زجفــــا  و نـــجِ دایم ، بگـــذر ازا یــن جــــرایم

مهر و الفت دار قـــــایم که چنین رسد ثـــــوابت

به هر حـــال کشم ندامت، بخیـــالِ عشقِ خـــامت

که " نصــرت " اسیرِ دامت ندیدم می و کبـــابت

اشــــــکاشــــم  -  بدخشان

16-3-1388

 

 

 

 

شب ها تار

 

وطن جــــــانم فـــــداء دره هــــای ملکِ یمگـــــانت

فـــــداء نــــاصرخسرو همـــان شــاهء خراســــــانت

همیشه چــــه چــه بلبل خیــــالم را پریشــــان کـــرد

اســیراست مـــــرغِ دل در دامـنِ کـــوه بدخشــــانت

دلـــــــم شــــایق بــــود دیـــدارِ عــــبدال ولــــیت را

کــــه خــــرقه درجــوارِ شهرو دریاء خروشـــــانت

وطــــنم آب صـافت افتخـــــارفــــرد فــردمــــاست

چوخــــوابیده به مهد تو هــــزاران طفل گریــــــانت

کـــــه قلب آســیاست این کــشورگلگون قبـــــاء من

زند موج هرگلی در کوهســـــار و دشت ودامــــانت

الهی! سرفرازی را به این کشـورنصب گـــــردان

که این کشتی نجـات یابد زگرد وباد و طوفـــــــانت

به کشورجـنگ های خان مـان سوزگـــــشت تحملی

چـــرا؟ پــایــان نمی یـابد سرمـــــــائی زمستـــــانت

بــــــه گــــوشــم میــــرسد آوازآن طفـــــلان آواره

نه رختِ خـواب دارند نه به بیگـــــاه لقمهءنـــــانت

فــروغ صبحدم " نصرت " به تسبح و دُعــا برخیز

به پــایانش رسد شب هـــا تــار وداغِ هجـــــــــرانت

 

شهر کندز

8 / جورا/  1384

 


September 3rd, 2009


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان