بازگشت
به یاد نابغه و پروفیسور هنر موسیقی و آواز خوانی در افغانستان
سید احمد ضیا نوری سید احمد ضیا نوری

سعدیا مرد نیکو نام نمیرد هرگز

مرده آنست که نامش به نیکویی نبرند

 

شانزدهم جوزای سال راوان مصادف بود با بیست و پنجمین سال خاموشی فرزانه مرد دانشمند استاد محمد حسین سرآهنگ.  1302 / 1366

این مرد با همت در سال 1302 در محله ی قدیمی شهر کابل( خرابا ت) که بیش از یک قرن قدامت تاریخی دارد پا به  عرصه وجود گذاشت و پدرش بزرگوارش غلام حسین نانکی ویرا محمد حسین نامید.                                           

این بزرگ مرد  شهیر با قلب بزرگ و حوصله ی فراخی که داشت, با عشق هر چه قویتر در احیا, انکشاف و پیشرفت موسیقی اصیل افغانی کوشید و به هدفش نایل شد. استاد محمد حسین سراهنگ بیشتر از همه استادان هنر موسیقی شرقی یگانه شخصیت سترگ علمی, فاضل ترین, مشهورترین و درخشانترین ستاره ی پر نور از کهکشان هنر موسیقی و آواز خوانی در مشرق زمین است که نه تنها سبب افتخار تاریخ هنر موسیقی, غزل و کلاسیک در افغانستان گردید بل در کشوریکه هنر پرور است یعنی هندوستان که مهد پرورش موسیقی است جایگاه بلند مرتبت دارد و داشت.

آری!  استاد محمد حسین سراهنگ که پس مدت مدیدی سعی تلاش و پشت کار به مقام نهایت والا و پیشگام رسید شخص عادی نبوده و نیست که القاب را که پس ازعمری زحمات در فراگیری هنر موسیقی حصول کرد خود بخود نسبت داده باشد, که امروز در افعانستان بسیار معمول شده و رایج است و هر آن (ناکس) که سالیان متمادیست ملت ما را تا گلو غرق در اندوه و تباهی نموده خویشتن را مسمی کرده و میکند. بلکه استاد فرهمند محمد حسین سرآهنگ آن مردی که از تبار آزادگان قامت افراخت, دانشمند بزرگ از سرزمین آریانا و خراسان بود که درد دوری از وطن را پست نمود از بسا کشاکش های زندگی و فراز و نشیب های هنری عبور کرد و به هنر موسیقی و آواز خوانی در کشور ما لباس هویت, فخر,عزت و شرف پوشانید و از کشور بزرگ هنر پرور هندوستان به اسمای چون ماسترموسیقی, داکترموسیقی, سرتاج موسیقی, بابای موسیقی, شیرموسیقی, کوه بلند موسیقی, نابغه موسیقی و پروفیسور موسیقی نایل گردید که بدون شک و تردید شایسته ی استاد جاوید محمد حسین سرآهنگ است و بود .

اما حال اگر یک قرن دیگر هم صبر کرد تا در گذر خواجه خوردک کابل که( خرابات) است تا استادی چون استاد بی بدیل ما پا به عرصه ی وجود بگذارد و بلند آوازه و نامور و شهیر گردد و سرآهنگ شود و استاد شود, بسیار محال خواهد بود. 

 استاد محمد حسین سراهنگ در میان سالهای  63 و 64 سالگی عمر پر بارش پریشانی های بیشتری از ناحیه قلب در وجود مبارک شان داشت و در آخرین ضربه های توفنده ی قلبی که سراغ استاد فرزانه ما آمد, اینبار مرگ با سرنگشتان سیاهش نه تنها تاریخ افغانستان بل تاریخ هنر موسیقی کشور ما را سوگوارتر از هر زمانی نمود و پنجه های شوم مرگ نگذاشت تا از علم, نبوغ, فراست و داشته های والا وعظیم استاد پیروان راهش و ستارگان هنر آواز خوانی در کشور از جناب ایشان بهره شوند.

 شفاخانه ابن سینا  متصل پل ( ارتل) که در دامنه کوه شیر دروازه جنب ( چند) ( اول) یا چنداول  ساحه ی قدیمی شهر کابل قرار دارد آن ایام را فراموش نخواهد کرد که شیر مرد خراسان را با افتخار به پرستاری اش در آغوش داشت, چون استاد والا مرتبت و مرد جسور سرزمین ما شکوه های از درد قلب, روف بزرگ و با محبت اش داشت.

سرانجام روز یکشنبه شانزدهم جوزای سال 1361 خورشیدی درست صبحگاه, هنگامیکه ارادتمندان با خلوص و هواداران پاکدل استاد ادیب ما,  دست دعا سوی بارگاه با عظمت لایزال بلند کرده بودند که آن بزرگ مرد آریانا دوباره به لباس عافیت ملبس گردد, لاکن آخرین و سهمگینترین حملات قلبی داخل دریچه های قلب  محب و مهربان استاد شد و قلب اش را از حرکت باز ایستاد. 

و همان شد که کوه با عظمت موسیقی در سرزمین ما افغانستان از هم پاشید و ملت و وطن ما در سوگ استاد بی همتایشان سر بزانوی غم گذاشتند, که از آن درد عظیم و خساره ی بزرگ جبران ناپذیر بیست و پنج سال تمام میگذرد.

 تاسف آور و غم انگیز تر از آنکه به جز از شبکه ی خبری بی بی سی در هیچ یک از رسانه ها وب سایت ها, و حتی از جانب وزارت اطلاعات و کلتور و دولت بی خبرتاریخ و فرهنگ کابل مطلب یا برنامه ی در این راستا منتشر نکردند.

 بیم آن میرود که همچو روز های مهم تاریخی و فرهنگی رفته رفته راه فنا را در پیش گیرد و از خاطره ها محو گردد. اما آن استاد که به یقین در ناباب هست و بود در دل عاشقانش زنده و جاوید است و یادش, کارنامه زندگی شریف اش,  و دست آورد های بس والای هنری اش باقیست, فروزان هست تا که هست و فراموش نخواهد شد. 

راهش همیشه سپید روحش خشنود و خلد برین منزلگاهش

 

 


June 11th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
مسايل هنری