بازگشت
راحًیً چی وژارؤ په چیغو چیغو
ماريا دارو ماريا دارو

با  از دست دادن  هنر مند،  اشک هنردوستان خواهی  نخواهی میریزد .

امروز استاد فضل محمد فضلی  در میان  هنرمندان ما نیست  اما  در آسمان  مطبوعات کشور  کار نامه های هنری او هنوز هم موجود است ومیدرخشد.

 فضلی  با سابقه  درخشان هنری  خود  آثار گران بهاً مانند  درام ، داستان ، پارچه  های  ادبی  کوتاه در آرشیف  رادیو تلویزیون از خود باقی مانده است.

او در سال  1326  شمسی  در اولین  پارچه  هنری بنام دسمال "دستمال" درستیج  ظاهر گردید وچنان  درخشید که از طرف  صدراعظم وقت " محمد یوسف " به اخذ  جایزه نقدی نایل  گردید.  درهمین سال  به کمک عبدالروف  بینوا  به رادیو کابل  وقت معرفی شد ودرسال  1340 شمسی  در پوهنی  ننداری  به تمثیل  پرداخت.   

فضلی  برای  رونق  ورمق  فرهنگ  پشتو  از دل  وجان کوشید  ودر برابر ناملایمات زندگی، در برابر برداشت های منفی  مردم  سنتی  چون کوه  استوار بود وچون نامش  با فضلیت  که داشت  در بنر اجتماعی  موفق گردید.

وی  از جمله  شاگردان  شاد روان  جانمحمد پلار موسس وبنیاد گذار تیاتر کندهار میباشد او که متعلم صنف  دهم  لیسه احمدشاه بابا کندهار بود هنرتیاتر دروجودش  ریشه دواند واز رهنمایی  استاد "پلار" مستفید شد.

چون جامعه  برداشت  غلط واز هنرتیاتر وهنرمندان  تیاتر  نسبت  عدم  سواد کافی  وذهنیت تاریک  شان  داشتند تیاتر کندهار با  همه  زحمات  مرحوم پلار  ایجاد  شده بود  بسته  گردید وهنرمندان  آن هرطرف  پراگنده  شدند  فضلی  جوان نیز راهی  ولایت  کابل  گردید ودر کابل  چناچه  در بالا تذکررفت  راه هنر راپیش گرفت او بخاطر  تقویت ورشد  هنر تیاتر خیلی ها کوشید  وخود را درجمع  هنرمندان، نویسندگان مطبوعاتی  شامل نمود.

فضلی  در رادیو  با تلاش  فراوان  در تربیه  نوجوانان کوشید ودر شگوفایی این فرهنگ  مسوولانه وپیگیرانه کوشا بود.

در ارتقاه دانش  خود نیز تلاش فراوان  کرد  ازمطالعه  آثار ادبی  وفرهنگی  نویسنگان بزرگ  بهره برد.

زمانیکه  رادیو کابل  به  حجم نشرات  افزود واز پل  باغ عمومی  به چهار راهی  انصاری  نقل  مکان  کرد  فضلی  با قلم توانایش  برنامه  های  بیشتر نوشت.

در جزب ممثلین مخصوصا ً بخش  اناث  زیاد  تلاش  نمود  تا  با هنرنمایی هنرمندان  چون  صایمه  مقصودی ،سایره اعظم، تورپیکی  خادم  ودیگران  نیم پیکر تیاتر را فعال  نگهدارد.   

او با  یک خانم روشن ومترقی  بنام  نفیسه  که  وظیفه معلمی  داشت ازدواج  کرد وخانم  عزیزش  خوبترین مشوق  وی  در امور هنری  او بود.

زمانیکه  تلویزیون  افغانستان  برای بهره برداری  آماده میشد، یکتعداد هنرمندان بخاطر آموزش  تلویزیونی  به کشور همسایه ایران فرستاده شدند،   وی  با گروپ  هنرمندان جهت  آموزش برنامه  های  تلویزیونی عازم  ایران  گردید.

در برگشت بوطن برنامه  تلویزیونی را نیز  در کنار برنامه  های  رادیویی نوشت ، دایرکتری  نمود و در تمثیل  نقش گرفت.                                                         ف  فصلی  همان طوریکه  خودش  عاشقانه  در تمثیل  برنامه  هاحصه  میگرفت  برای  تمام  ممثلین منحث  استاد  احساس  هنری  را انتقال میداد و در تشویق  ممثلین نه تنها منحیث  یک آمر واستاد  مهربانی  داشت،  بلکه منحیث یک دایرکتر موفق  برنامه هایش را کار گردانی  میکرد.

هرگاه  سوال میزان  کار نامه  های  استاد  فضلی  مطرح  گردد  از میزان  سنجش  بالا خواهد بود زیرا اواز آوان  جوانی  بکار هنری پرداخت  حدود 50 سال  عمر اش در خدمت  فرهنگ  گزشت.

در سال  1991  که زوال  فرهنگی وهنری  در کشور روا گردید و برهنر وهنرمند نه  تنها بدیده  تحقیر دیده میشد بلکه  خطر حیات شان متصور بود  فضلی  ارجمند  راهی  دیار غیر گردید. فصلی  هنرمند  مردم  بود واز میان  مردم برخاست  وبه ادبیات  مردمی  ارج  گذاشت.

او در هجرت آباد پاکستان  آرام  نه  نشست  با جمع  از هنرمندان  رادیو تلویزیون در برنامه های  بی بی سی که برای افغانستان  نشر میگردید، مراجعه نمود.

او مدتی  چند سال  در نقش " عبدل  " گفتنی هایش را بگوش مردم  رساند . 

  از استاد فضلی  دوپسر بنام  های  احمد شاه  ومیرویس  باقی مانده  که  پسر دومیش  "میرویس" راه  پدر را تعقیب  میدارد  واکنون در برنامه  های رادیو  بی بی سی بنام " نوی  کور  او نوی  ژوند " همکاری  دارد.

 مرحوم  فضلی  که قلب پر تپشش سالیان  دراز برای  هنرتیاتر، رادیو وتلویزیون می تپید ، در اثر تکلیف  قلبی

 از تپش  باز ماند ودر تاریخ  یازدهم  اپریل  سال 2005 میلادی  به عمر 77 سالگی جان  به جان  آفرین  سپرد روحش  شاد  وراهش پرُ رهرو باد 


June 2nd, 2008


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
مسايل هنری