یکسال گذشت. فقدان ناگهانی همسرم برای خانواده ما بسیار رنج آور بود. او مردی بود که همه عمرش را وقف تربیت فرزندان سالم و خدمت به هموطنان کرده بود. صد افسوس که زنده نماند تا حاصل فداکاری هایش را به تمام و کمال ببیند. مرحوم عارف جهش همچنین یکی از چهره های فرهنگی و هنری سرزمین افغانستان بود. او از اوان کودکی در مکتب مسعود سعد آموزش دیده بود و بعد همراه با استاد محترم ببرک وسا ترانه های دسته جمعی میسرودند. بدر فرزندانم در نوجوانی بخاطر آواز ګیرایی ‘ که داشت آهنگهای زیبایی در برنامه های رادیویی اجرا میکرد. پس از شروع جنگ با وجود شرایط دشوار جنګ در کشور ماند و همچنان به اجرای ترانه های ملی و میهنی ادامه داد. در سال 2000 به کانادا مهاجرت کردیم ولی غربت برای همیشه در کار هنری او وقفه ایجاد کرد. سرانجام در سی مارس سال گذشته جان بی قرارش برای همیشه آرام گرفت و خانواده و انبوه دوستان و طرفدارانش را در سوگ مرگش باقی گذاشت. اینک نخستین بهار پس از درگذشت  او را سپری میکنیم و جای خالی آن انسان شریف و هنرمند را بیشتر از همیشه حس میکنیم فرزندانش روح بدر شانرا خوشنود می خواهند یاد  همه رفته ګان ګرامی باد بهشت برین  را جاویدانه برایشان می خواهیم در حالیکه صبر جمیل برای بازمانده ها یش خواهانم و از خداوند مغفرت برایش مغفرت خواهانم

با احترام

یادی از عارف جهش:

اوکـه گلـدسته هنرش هدیۀ بود
درپای تندیس انسان زحمتکش

اینک در نخستین سالروز مرگ نا بهنگام عزیزی ، آماج از یاد ها و خاطره هایی را گرامی میداریم که آن عزیز را در ذهن و روان مان زندگی جاویدان بخشیده و می بخشد . باورم نشد و نمی شود که دیگر عارف جهش ، عارف موسیقار را در کنار خویش نداریم . او را که در آغازین سالهای سرمستی جوانی در چوکی صنف دهم لیسه نادریه در کنار خویش یافتم و چه زود با هم دریافتیم که میتوانیم ، نه تنها در صنف «هم سبق» باشیم ، بلکه در راه دور ودراز و پر از فراز و نشیب رزم سیاسی معطوف به خوشبختی انسان زحمتکش ، نیز همراه و همرزم و همسفر گردیم . بعد از چنین درک مشترک میتوان گفت که در آن سالها ، همیشه باهم بودیم . «زنده باد ...» ها و «مرده باد ...» های واحدی تعهد و آرمانهای مشترک مان را گواه میگردیدند و حنجره پرتوان عارف چه خوش و زیبا میتوانست این آرمانها را با مفاهیم شاعرانه ، همپا با طنین اهنگین پرده های ساز در فضای لایتناهی مادر وطن مان ، جاودانه ثبت نماید . او در تمام نشست های رفیقانه برای مادر وطن ، برای انسان زحمتکش وطن ، برای زحمتکشان جهان ، برای گردان رزمنده و پیش آهنگ انقلابی آنان ، برای حزب محبوب مان پیوسته میخواند ؛ الهام می بخشید ؛ احساس انتقال میداد و شور و هیجان می آفرید . او یک هنرمند راستین و متهعد بود و هرگز نخواست هنر والای او متاع بازار گردد . او با تواضع تمام ، بدون شهرت طلبی ،هنرش را «برگ سبز» ای میپنداشت و آن را در پای تندیسی نثار میکرد که با الهام از وطن و مردم خویش و در مجموع از انسان زحمتکش ، در باغستان اندیشه و هنرش قامت افراشته بود. عارف به این آرمانها وفادار ماند . دریغ و درد که چه زود و نابهنگام این داعیه دار خوشبختی انسان ، داعیه اجل را لبیک گفت و زهی افتخار که سایر داعیه داران همرزم را تا آخرین نفس هایش تنها نگذاشت .
اینک که در نخستین سالروز فاجعه فقدان این همرزم گرانقدر ، خاطرات او را گرامی میداریم با اغتنام از فرصت ، یک بار دیگر نسبت نبود عارف عزیز به همسر و همرزم عزیزش ، مکی جان عارف ، اولاد های نازنین و سایر اعضای فامیل محترم شان تسلیت عرض نموده ، روح آن رفیق عزیز را شاد و یادش را جاودانه باد ، میگویم .

فقیر محمد ودان