بازگشت
آقاي خامنه اي و هم سلولي هايش
هوشنگ اسدي هوشنگ اسدي

hooasadi@yahoo.fr

 

 پنجشنبه 1 اسفند 1387

 

 

چشم هايم را مي بندم آقاي خامنه اي وهمراه شما وارد راهروهاي کميته مشترک مي شوم. دررداي ولايت مي رويد و ‏خدم و حشم دنبالتان هستند. من مثل همان سي و اندي سال پيش جز قباي آزادي به دوش ندارم.‏

با هم زنداني شاه بوديم و هم سلول. حالا تبعيدي شمايم. شما در مقام ولايت. من در غربت.‏‎ ‎آخر ماموران شما به من ‏گفتند: "تو دراينجا غريبه اي. برو گمشو." باور مي کنيد در کشور خودم به من گفتند تو غريبه اي. همان غير خودي. اما ‏شما که رهبر خودي ها هستيد، داريد به همان سلولي مي رسيد که با هم بوديم. چه خوب هم يادتان است. هزار ماشاء اله ‏به اين حافظه. من هم مثل سايه دنبالتان هستم. کسي حرفهاي شما را کلمه به کلمه ثبت کرده و روي سايت گذاشته. من ‏اين نوشته را مي خوانم و همراه شما مي آيم. ‏

از حمام رفتن گفته ايد. يادتان هست چهار نفري ـ با علي و ساسان- باآن صابون هاي رختشويي خودمان را گربه شور ‏مي کرديم؟ چقدر خجالت مي کشيديد و چقدر مي خنديديم. در آن فضاي ظلمت و زور چقدرخوش بوديم. تحقير مي شديم. ‏کتک مي خورديم. موهاي شما را مي گرفتند ومي کشيدند. ساسان را زير شکنجه به حال مرگ انداخته بودند. وقتي ‏دردهان آن "کمونيست" بادست خودتان غذا مي گذاشتيد چه برقي داشت چشم هايتان.‏

همه اينهارا يک بار بطور مختصر تحت عنوان با آقاي خامنه اي در زندان شاه نوشته ام. بطور مفصل هم درکتاب ‏خاطراتم هست. از شما چه ينهان مي ترسم منتشر کنم و مامورين شماکار دستم بدهند و در اين پيري و غربت بلائي سرم ‏بياورند. هرچند در کتاب من جز چهره سي و چند سال پيش شمانيست. ‏

بله آقاي خامنه اي. شما رابه ياد مي آورم که داريد زار مي زنيد و قرآن مي خوانيد. نگاهتان از پنجره سلول به آسمان ‏است. خدائي را مي جوئيد که رحمان و رحيم است. و من جوان خام چهارزانو نشسته ام و در روياهايم روزي رامي بينم ‏که آزادي بيايد. روزي که شما قرآن ونمازتان را بخوانيد. من هم شولوخوف و فروغ و شاملو. شما ازکنار "گنبد فيروزه" ‏بگذريد و به مسجد برويد. ما هم در‎ ‎خيابان استانبول ماهي فروش ها را ردکنيم و به باده فروشي "احمد باده" برويم. و ‏همه هم فکر ساختن ايران باشيم. شما آخرت مردم را مراقب باشيد و ما هم امروزشان را...‏

صداي فريادي از زير هشت مي آيد و هر دو ساکت مي شويم. شما آن فريادها را هنوز به ياد داريد.خودتان گفته ايد و‎ ‎يکي نوشته است. چه خوب است سلول و شکنجه و فرياد را فراموش نکرده ايد. از بازجويتان هم نام برده ايد: ‏منوچهري. بله. يادم هست.‏

چه جالب آقاي خامنه اي. منوچهري بازجوي عليرضا اکبري شانديزهم بود. او رابه ياد داريد ؟ شانديز ييلاق معروف و ‏خوش و آب هواي مشهد است. شما هم در ايام سختي و فشار دستگاه مي رفتيد خانه آنها به پناه. خانم هاي دو خانه هم با ‏هم رفت آمد داشتند. عليرضا را گرفتند. علي آن چريک مسلمان ‏‎18‎‏ ساله و ساسان آن فدائي مسلح شش سال زندان ‏گرفتند. همه هم سلولي ها زنده مانديم من ششماه بعد و شما هشت ماه بعد آزاد شديم. علير ضا که بازجويش هم با شما ‏يکي بود، به يک سال محکوم شد. او زنده ماند.‏

اينها را در سلول 9 همين بندي که شما داريد بازديد مي کنيد، برايم گفت.نه. نه. زمان شاه نبود. زمان شما بود. شما ‏حالارئيس جمهوربوديد و ما هر دو زنداني. ديگر منوچهري و رسولي و ازغندي و بقيه نبودند. حالا "برادر" ها جايشان ‏را گرفته بودند. عجيب است واقعا آقاي خامنه اي. عجيب است. اين بار بازجوي من و عليرضا يکي بود: "برادرحميد". ‏شما او را خيلي خوب مي شناسيد. آقاي ناصر سرمدي پارسا را مي گويم. وقتي شنيدم سربند قتل هاي زنجيره اي چنان ‏سرش داد زده ايد که سکته کرده دلم بيشتر بحالش سوخت. شکنجه آدم ها براي رسيدن به قدرت و "سکته زدن" در ‏برابر قدرت بزرگتر. تازه به قول شما معتقدين جواب آن دنيايش هنوز مانده است. ‏

بله آقاي خامنه اي شما سرکسي داد زده بوديد که مراسه ماه تمام شکنجه داد. به زوروادارم کرد مدفوعم را بخورم. ‏خدائيش منوچهري و دوستانش اين کار ها را نمي کردند. مي کردند؟ "برادر حميد" شبيه اين رفتار را هم با عليرضا ‏اکبري کرد. زندگي مرا زنده نگه داشت، اما عليرضا را اعدام کردند. جرمش؟ خوب معلوم است همه ما "جاسوس" ‏جائي هستيم. قصدبراندازي داشته ايم. فساد جنسي داريم... و...‏

خوشمزه اينجاست آقا ي خامنه اي که من و عليرضا طبق خط و ربط سياسي جرياني که به آن وابسته بوديم از" انقلاب ‏شکوهمند اسلامي" دفاع مي کرديم. جانانه دفاع مي کرديم. درست مثل رحمان هاتفي. آن جوان چشم سبز موخرمائي ‏حتما يادتان هست. سال 55 با هم آمديم خانه شما در کوچه فريدوني مشهد. چه سادگي و روحانيتي داشت آن خانه. يک ‏نوکر بيشتر نداشتيد که بعدا ملک الشعرايتان شد. شما و رحمان سه چهار ساعتي با هم بحث کرديد. وقت خداحافظي، ‏درست درچهار چوب در بازوي مرا گرفتيد و آهسته گفتيد:‏

‏- جوان نازنين با سوادي است، حيف که کمونيست است...‏

آن جوان نازنين هم تا لحظه آخر نه تنها از انقلاب دفاع کرد، که دفاع از انقلاب را هم تئوريزه کرد و عجبا گير "برادر ‏حميد" افتاد. و او بامشارکت "برادر مجتبي" چنان بلائي سرش آوردند که صورتش را با ناخن دريد و بعد رگ هايش را ‏با دندان جويد.‏

به آذين که در سلول کناري من خبري راشنيد، مدت ها با صداي بلند مي گريست. محمود اعتماد زاده ـ به آذين- را مي ‏دانم که خوب مي شناسيد. کلي در باره اش حرف زديم. بعد ها هم که ترجمه هايش را از شولوخف برايتان آوردم خوانديد ‏ونکاتي را از آنها بيرون کشيديد که راستش حظ کردم. مرتب هم از "نثرمحشر" به آذين تعريف مي کرديد.‏

‏ بله آقاي خامنه اي. به قول شاملو- که شما اصلا از او خوشتان نمي آيد- "روزگارغريبي" شد. شما رئيس جمهور ‏بوديد. من در سلولي بودم که در زمان شاه در سلول کناريش با هم بوديم.‏

‏ شما هنوز داريد از" موزه عبرت" بازديد مي کنيد که همان "کميته مشترک" خودمان باشد. در سلول کناري من "به ‏آذين" بود و پشت پنجره پيکر بيجان رحمان هاتفي را انداخته بودند. نه من، نه به آذين، نه رحمان و نه عليرضا هيچ ‏جرمي نداشتيم جز اختلاف عقيده با حکومت شما. همين. آن سه نفر ديگر نيستند و مرا ازخانه ام بيرون کرده اند.‏

شما داريد هنوز از موزه عبرت بازديد مي کند. از کنار مجسمه منوچهري و ازغندي مي گذريد. دارند يک زنداني را ‏شلاق مي زنند، سر ديگري را درحوض کرده اند و شمابه خاطر داريد کسي را از ميله ها آويخته بودند....‏

اينها را مي بينيد وسر تکان مي دهيد به افسوس و مي گذريد. کسي نيست که از او بپرسيد:‏

‏- در فاصله 1357 تا 1380 که کميته مشترک موزه عبرت شد، دراينجا چه خبر بود؟ سراغ برادرها"حميد" و"مجتبي" ‏و "محمود" و "رحيم" وبقيه را بگيريد. شايد کسي باشد به شمابگويد اين"برادر" ها روي منوچهري و حسيني و رسولي ‏را سفيد کردند. شايد به شمابگويند که صداي فريادي که در زمان شاه از اتاق شکنجه مي شنيديد، بلند وبلندتر شده بود. ‏

همه هم سلولي هايتان که مخالف رژيم شاه بودند، زنده ماندند. شماو عليرضا و اکبري شانديز و رحمان هاتفي و به آذين ‏که از سران گروههاي مخالف شاه بوديد، زنده مانديد. و حالا شما و من مانده ايم. خانه کوچک کوچه فريدوني تبديل شده ‏به کاخ. هرسال شاعران دسته دسته مي آيند و در وصف شما شعر مي خوانند. يادتان مي آيد که زماني درمجلس شعر ‏اميري فيروز کوهي، مهدي اخوان ثالث و شفيعي کدکني مي نشستيد ؟

‏ ‏

خودتان برايم تعريف کرده ايد. براي من که شانسي زنده ام. اگر به موقع نمي آمدم بيرون حتما کلکم را کنده بودند. برادر ‏سعيد مرتضوي که مي گويند قاضي محبوب شماست به من گفت: "بيخود به تو رحم کرديم و زنده ماندي. هنوز هم دير ‏نشده است."‏

‏ ‏

آقاي خامنه اي! شما کساني راکه نام بردم مي شناسيد. و ما نام هاي نخستين يک فهرست بلند تمام نشدني هستيم که مي ‏شناسيد و نمي شناسيد. از گاکيک آوانسيان شروع کنيد و بيائيد جلو. چند هزار نفري مي شوند که اعدام شده اند، سال ‏هاي دراز زنداني بوده اند، از سر ناچاري کشور خود را ترک کرده اند، بيکارند، خانه نشين اند و اغلب از بهترين ‏فرزندان ايرانند.‏

شما را به خدائي که عشق ورزي تان را با او شاهد بوده ام، تنگ غروب هاي سلول همين کميته مشترک گريه مي کرديد ‏که منوچهري ها و رسولي ها و ازغندي ها بروند و به جايشان برادر حميدها ومجتبي ها و رحيم ها بيايند؟ کافي بود از ‏بلندگوي کميته مشترک صداي اذان بلند شود و جاي فريادهاي مستانه شبهاي رسولي را بگيرد؟ باتغيير اسم شکنجه به ‏‏"تعزير" همه چيز حل مي شد؟ اينها را مي خواستيد؟

بعد هم بيست سال و اندي تاريخ کميته مشترک را که شده بود "زندان توحيد" و "بند 3000 اوين" خط مي زدند و اسمش ‏را مي گذاشتند "موزه عبرت" همه چيز را حل مي کرد؟‏

شما داريد در ميان بادمجان دور قاب چين ها کميته مشترک را ترک مي کنيد. من مي روم وگوشه همان سلول که با هم ‏بوديم، مي نشينم. چشم هاي خيسم را مي بندم. بر اين جهان تلخ مي بندم. نگهبان در را قفل مي کند. شما مي رويد که ‏کارجهان رافيصله بدهيد. چقدر دلم مي خواهد شما بر گرديد. علي و ساسان هم بيايند. چهار نفري گرد سفره بنشنيم و ‏طرحي نو در اندازيم:‏

‏- نه.نه. بچه ها نشد. قرارمان اين نبود. هرکدام از مابه قدرت مي رسيديم حتما کاردو حکومتي راکه اين زندان را برپا ‏نگه داشتند مي کرديم. شايد هم بدتر. به اسم دين، خلق، آزادي و... اسم ها عوض مي شد و رسم ها باقي مي ماند. نه. ‏بيائيد فراموش کنيم. قول بدهيم هر کدام به قدرت رسيديم، همان روز بگوئيم همه زندان ها را مبدل کنند به گلفروشي، ‏باده فروشي، کتابفروشي و نماز خانه. درآنجا گل آزادي بفروشيم. باده عشق بنوشيم. کتاب قانون بفروشيم. همه عقايد و ‏مذاهب را دعوت کنيم تا به درگاه خداي خويش سجده کنند. باده نوشان رکعتي نمازبخوانند و نمازگزاران قطره اي مي ‏بنوشند تا تکه هاي پراکنده ايران به هم برسد. آخر اين چه دياري است که هم باده نوشان در قدرت ما را مي کشند و همه ‏مومنين بر مصدر؟

حالا شما رسيده ايد به مقر فرماندهي خود. ناهار نوش جان مي کنيد. سر بر سجاده مي گذاريد و کميته مشترک و موزه ‏عبرت را فراموش مي کنيد. و من گوشه همان سلول نشسته ام و تا ابد زار مي زنم. تا روزي که آزادي درکشورم بال ‏بگشايد، قانون حاکم شود، قدرت در انحصار کسي نماند، هيچ کس در کشور خود غريبه نباشد....‏

خواهش مي کنم در را باز نکنيد. بگذاريد در اشک وآروزي خود غوطه بزنم.‏


February 22nd, 2009


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
مسایل بین المللی