بازگشت
خشونت
سید احمد ضیا نوری سید احمد ضیا نوری

 

خشونت همیشه یک چشم کبود و دندان شکسته و دماغ خونی نیست. خشونت تنها فروش و تبادله خوردسالان، دوشیزه گان جوان، زنان و مردان نیست، این عمل دشمنی سرسختانه با انسانهاست. خشونت، تحقیر و آزار گاهی یک نگاه است. خشونت تنها نگاه برادری نیست به خواهرش وقتی در مهمانی بلند خندیده، بلکه حق انسان بودن ویرا از نزدش ربوده. خشونت تنها این نیست اینکه برایت پول نمیدهم، نمیگذارم بکار بروی و از خودت استقلال مالی داشته باشی بلکه خشونت یعنی باز خواست که این را چرا خریدی چند خریدی از کجا خریدی.  خشونت یعنی رفتار زشت غیر انسانی علیه دیگران، خود را برتر شمردن و بردیگران ترجیح دادن و فخر فروختن.  خشونت، آزار و تحقیر پله های بعدی نردبانی هستند که مرحله اولش با فلانی معاشرت نکن چون...  فلان لباس را نپوش چون...  فلان جا نرو چون...است. خشونت مقوله های مختلفی را در بر می گیرد و بسیار دیگر......

خشونت یک پدیدهء ناشایسته است که انسانها به نحوه با آن درگیر هستند، رابطه بزرگان با خورد سالان، ثروتمندان با غربا، دوست با دوست، که انباشتن کاشتن و گسترش آن در اجتماع، میحط و جامعه معمول میگردد.  ناعاقلانه رفتار نمودن، تکبر، خود بینی، خود اندیشی، خودخواهی ،غرور، خود را بر شمردن بر دیگران نیز خشونت علیه انسان نامیده میشود.                                                                                                                 از جمله بدترین خشونت ها زخم زبان و رنجانیدن انسان است که ناشایسته و ناگواراست و با تآسف زخم زبان برای ابد باقی میماند. داریم عده ی بیشمار که زندگی با این نوع اعمال گره خورده و از آن بشکل غیر نا انسانی حظ میبرند. هویداست که قتل و کشتار انسانهای بیگناه منفورترین و شدید ترین خشونت ها است که اشخاص زورگوی، چپاولگر، جاه طلب، خود پرست، نا عاقبت اندیش و قاتلین حرفوی به آن متوسل میشود.                                                                                                                                           اما آیا واقعآ انسان برای خشونت خلق شده؟  آیا انسان نمیداند که شتاب عمرش چون (برق گریزنده) و یا تند بادی است که زود از صحرا گذر خواهد کرد؟  آیا انسان نباید بیآموزد که چند روزی مهمانی این دون فانی را با آرامش سپری نماید و آنزمان اگر گاهی آتش خشم اش زبانه میکشد که همه جا را سرد و خاکستر بسازد،  با متانت و پایدرای از آن حذر کند و به انسان عادی و نارمل برگردد و سبب برهم زدن زندگی اطرافیان خود نگردد، در غیر اگر متواتر و همزمان با واژه (خشونت) این عمل ضد انسانی همآغوش باشد هیچگاه، هیچوقت و هیچ زمانی قدرت و شادابی اش برای بقای چنین رفتار ناسالم باقی نخواهد ماند و سرانجام غروب عمرش فرا میرسد و با نام و القاب ناپسند در گوشهء دفن میگردد میخسپد و پس از آن نیز یادی خوبی از وی باقی نخواهد ماند، و یا اینکه همین اشخاص تو سط شخصی دیگری به حالت بسیار فجیع به قتل میرسد.

 

این قافلهء عمرعجب میگذرد        دریاب دمی که با طرب میگذرد

                                                                                از سخن رفیع فیلسوف و حکیم، عمرخیام نیشاپوری

انسان باید بکوشد تا در ادامه عمرش از آغاز الی انجام و در تمامی عرصه ها راه انسان و انسانیت را گم نکند چونکه انسان سازنده جهان و جهان آزمونگاه انسانیت است.                                                                                                                                                                              من که وقایع مهمی چون جور، ظلم، ستم، بیداد و خشونت را میبینم، میشنوم و آنگاه خاموش بنشینم جز گناه چه میتوان بر آن نام گذاشت، گناه نه تنها از دید اسلام، بلکه  گفتار نیک، پندار نیک و اعمال نیک آیین تمام ادیان است. پس اینجاست که من منحیث انسان وظیفه خود میدانم تا در برابر بی عدالتی ها، نابرابری ها و خشونت ها بل خصوص برای ملت و کشور خودم  قد علم نمایم و حد اقل با گفتار چند چنگ زنم بر دل دشمن بطال، دشمن خفاش و سیه رو که میخواهد به هر نحوه شادی و زندگی برابر و انسانی ما را از ما بزدایند.

اینک میآغازم به اصل گفتار که در ارتباط با جملات بالا است که این مسآله را از پشت صفحه تلویزیون آریانای امریکا دیدم که پیش برنده آن به اسم (حسینی سرهنگ) است و نمیدانم از کدام اطراف و اکناف افغانستان در امریکا مسکن گزین شده.  بعد از نامه شکایت آمیز ذریعه ایمیل یا پست الکترونیکی، برایش عهد نموده بودم که منتظر نوشته مفصل من در ارتباط ادعا های واهی و مبتذل که وی علیه مذاهب بیان میدارد برایش تفهیم نمایم که کدام رفتار انسان را به قله های خوشبختی رهنمون میشود و کدام اعمال بر زمین اش میزند، و بداند تا بیشتر از این سبب رنجش ملت رنجدیده افغانستان نشود. (هرآنچه را که فکر میکنی نگو، هر آنچه را که میخواهی بگویی فکر کن.)  

 

                                                                                                                                                                                                                                                        

گفتنی های چند برای برنامه نامیمون ( آورده ) در تلویزیون آریانای امریکا، که دور از خواسته های انسانی، انسانهای مسلمان مذاهب گوناگون را در برابر هم قرار میدهد.

آغاز :

با خودت صادق باش تا خون جدیدی در رگ های زندگیت جریان یابد و الی بیهوده حیات سپری میکنی.

 

خطاب به حسینی سرهنگ :

 

اول: طرز لباس پوشیدن و نشستن رفتار گفتار و اعمال شما  (عالم؟) در مقابل کمره تلویزیون کاملآ شبه دکانداران بازار مندوی در شهر کابل است.  چه رسد آنکه یک گوینده یا مسوول برنامه را ماند.

دوم: صحبت کردن شما (دانشمند؟) در تلویزیون شبیه خورد سالان در برنامه اطفال است، نه منحیث شخص سر سفید و یا بزرگسال.

سوم: آیا موقع (سخنرانی مبتذل) که از پشت صفحه پشت صفحه تلویزیون بیان میدارید، نوه، نوه ها و متباقی اعضای در کانون زندگی شخصی خانواده تان از شما (ادیب؟) چی، چه را، و چطور خواهند آموخت؟                 چهارم: اگر شما گاهی ذره ی از درس و راه انسان و آنسانیت میآموختید و میدانستید؟  آنگه متوجه میشدید که رنج و آلام ملت ستمدیده ای افغانستان تا چه حد جانسوز، ماتمزا و توان فرساست؟  حتمآ دست از نفاق و شر بر میداشتید چه رسد اینکه از برتری مذهب در گفتار عجولانه شما در میان میشد.                                                                   آیا ؟ میدانید که همچو شما اشخاص با  (رسوخ؟)  با چه سرافگندگی ی مصیبت های را از پشت پرده های تلویزیون به مردم افغانستان وارد میکنند، دامن میزنند و از آن شرمسارانه لذت میبرند. (عالینجاب؟)  در گفتار تان چه خجالت زده میگویید که بلی!  (دکانداران دین کسان دیگری هستند؟) در حالیکه خود میگویید و خود گلو پاره میکنید و خود برنامه نا معقول را گرداننده هستید نه دیگری، آتش کینه کدورت و بغض را در سینه خود شعله ور میسازید و عدهء هم واه، واه میگویند و به تماشای برنامه و شنیدن (گفتار عالمانه؟) تان می نشینند. اینجاست که به اصطلاح عوام (بگیر که نگیرید). و جانبداران شما نمیدانند که: دوست نادان بر زمینت میزند  دشمن دانا بلندت میکند.                                آیا نمی اندیشید که همه زندگیمان خلاصه به این نیست که در این عالم در مسابقه  تن نازی و برتری طلبی و ایجاد شکوه و جلال با دیگر انسانها در رقابت ناسالم بپردازیم؟                                                                            آيا نمی اندیشید که فراموش گردیده که همه ی کمتر از ساعتي در اين جهان نخواهیم ماند؟                                    چرا نمی اندیشید که عاقبت خاک گل کوزه گران خواهیم شد؟
آیا؟ با سر سفید که برف پریشان پیری بر سر تان فرود آمده و در حالیکه حدود بیش از شصت سال عمر را پشت سر گذشتانده اید گاهی نمی اندیشید که عمر جاودانه نخواهیم داشت و مهمانی ما بپایان خواهد رسید که نباید با رخت سفر بستن از دنیای فانی، مخصوصآ شما (ارزشمند؟ مسلمان؟ و زاهد؟) و همقطاران تان به بدی یاد شوید و کسی نباشد که بگوید خدایتان بیامرزد.                                                                                                                      آیا؟ میدانید که ایجاد نفاق میان انسانها مانند شعله های سرکشی است که دامن خود تان را نیز خواهد گرفت. قدر مسلم است که همه میدانند با سواد بسیار اندک و ناچیز لیاقت و استعداد آنرا ندارید که پیام دیگری در تلویزیون داشته باشید.                                                                                                                                            آیا؟ از جانب پروردگار پیام رسالت دارید که بدانید سنی و یا شیعه کدام یک رونده بهشت هستند؟  و یا طور مثال یک شخصی از ادیان دیگر، که اگر ضرورت گردد و آن شخص بدون تعصب قومی، ملیتی، زبانی، نژادی، پوست، رنگ، دین و آیین،  شخص دیگری را که ضرورت بخون دارد و جانش در حالت درماندگی و مرگ حتمی قرار دارد، خونش را اهدا نماید و این شخص ویرا از چنگال مرگ نجات دهد.  کدام یک انسان هدفمند است و جایگاه رفیع دارد؟ مسلمآ نه شما دکاندار و (عالم؟) دین دانید نه من و نه دیگران چونکه پیمودن راه رسیدن به کمال انسانیت بسا خطیر دشوار و سنیگن است. همه آدم هستند اما انسان بودن و انسان شدن بی نهایت دشوار که نه هر که به این مقام رسد. مگر نشنیده اید که دانشمند نویسنده و رمان نویس شهیر کشور سویس گفته بود که اگر عمر دوباره بدست آرد تمامی آنرا صرف خدمت به انسان خواهد نمود.                                                                                                    بدون شک و تردید شخص شما با این سن و سال که دارید چندین بار از مزایا و خوبی های شفاخانه های عصری و مدرن امریکا های کافر بطور رایگان مستفید شده اید حظ برده اید و دوباره توسط امبولانس مجهز به منزل برگردانده شده اید، آنگاه شما ( مبلغ دانا؟ و رستگار؟) هیچگاه و به هیچ قیمتی حاضر نخواهید بود که بگوید مرا در شفاخانه ها نبرید چون همه کافران هستند.                                                                                                             شما فرزند (صالح؟ ومصلح؟) دین اسلام که از هستی، مستی میکنید و از طریق کمک دولت امریکا پول دریافت میکنید و با (همت والا ؟)هر ماه آنرا در خزانه میاندازید و زندگی خوش و آرام را سپری میکنید. کجا که اگر احساس عاطفه انسانی میداشتید و از گرسنه بودن، برهنه بودن، بی سر پناه بودن، حالت وحشتناک یتیمان و بی نوایان که دنبال فقط یک قرص نان خشک در کوچه و پس کوچه ها سرگردان اند و نزد این و آن برای دریافت پول ناچیز دست دراز میکنند، اگر از تن فروشی زنان معصوم که بخاطر لقمه نانی برای فرزندان یتیم شان با این عمل زشت همآغوش میشوند، که آنهم ( آزاد کنندگان؟ و مبارزین استقلال؟ فعلی نظام و حکومت) که عامل این فجایع هستند و این عده زنان را با این وحشت قرن ربرو نموده اند، اگر میدانستید که میلیونها انسان بی گناه افغان چه مظلومانه قربانی هوس های شوم و پلید قدرتمندان و (زورگویان) در افغانستان میگردند، گذشته از آن اگر میدانستید که افغانستان در طول دوصد سال آخیر چگونه در عمق بدترین و سهمناک ترین فاجعه و بدختی فرو رفته و اصلآ راه نجات ندارد و با امید گنگ بسوی فردا های که ناپیداست چشم دوخته است و اگر از موارد بسیار دیگر اطلاعی میداشتید، شاید فقط از چشمان تان که عضو مهم بدن است در مقابل این غمها چه که از اعمال و رفتار تان خجل مشید، اشک حسرت میریخت و میگفت که حیف از من (چشمان) که با چنین بدنی مواجه هستم.  آنگاه شما (فرهیخته؟ و دکاندار دین)هیچگاه، هیچ وقت و به هیچ عنوانی به نام مذهب راه نفاق ملی را دامن نمیزنید و پیشه نمیکردید!                                                     اگر میدانستید چرا خلقت انسان آغاز شد؟ و چرا انسان برگزیده شد که خداوند (شما؟ انسان؟ هدفمند؟) را چرا و برای چه آفریده است و چه باید انجام داد تا رو سیاهی نصیب نگردد و در حالیکه واضح است که عقل میان انسان و حیوان تفکیک را قایل شد با (وجدان.......؟) زندگی نمیکردید و ذره ی از تفکر انسانی را میآموختید. ایکاش میدانستید که  زندگی شادمانی است با آن نغمه سر ده  نه دشمنی.

 

           عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت        که گناه دیکران برتو نخواهند نوشت

           من اگر نیک ام اگر بد تو برو خود را باش     هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت.

                                                                                                                    حافظ

                 ای تیره درون! مسجد و میخانه یکی نیست       دیوانه مشو، عاقل و دیوانه یکی نیست                                                                                                        در خلوت شب ناله نکردی که بدانی                 آه سحر و نعره ی مستانه یکی نیست!        مهدی سهیلی  

 

من نه سنی هستم و نه شیعه، مسلمانم.   انسانم و انسانم آرزوست.

 

                  (دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر    کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست.)                   ایکاش میدانستید که این گفته حضرت مولانا چه مفهوم سترگ و عالی دارد، آنگه به یاوه سرایی هایتان خاتمه میدادید.                                                                                                                            من برنامه پلید (آورده) را که به گردانندگی شخص شما حسینی سرهنگ است هیچگاه ندیده بودم، تصادف اولین بار بود که در آواخر ماه سپتمبر سال روان 2011 م  آنرا دیدم.                                                                   اینک معرفی بیشتر این شخص بطال را با ذکر نامش تکمیل نمودم و به رسانه ها  فرستادم تا ملت افغان بدانند که جنایتکاران حتی درامریکا نیز از پشت پرده دستورات میگیرد پول بدست میآورد و کینه و آتش جنگ را دامن میزنند و نا جوانمردانه از آن لذت میبرد.

                 آبرو یک قطره آبیست لیکن چون چکید       بر بساط کاخ عزت کمتر از سیلاب نسیت.  

 

هنوز که در کوچه و پس کوچه های افغانستان خون انسانهای بیگناه جاریست و بمب و راکت همه جه را رفته رفته سرد و خاکستر میسازد اشخاص چون ( سرهنگ حسینی) از جنگ و خشونت و نفاق لذت میبرند و با هذیان گویی دل شاد میکنند.

                                                                                                                              

                                                                                                                                 فرجام

 

                                                                                                                            سویدن  2011 م

 


October 23rd, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
مسايل اجتماعي