بازگشت
صدای رسای که در گلو خفه شد
سید احمد ضیا نوری سید احمد ضیا نوری

 

دومین سالروز خامشی صاحب علم و قلم، شهید سید حامد نوری

پیشگفتار:

دو قرن آخیر در افغانستان بیشترین جنایات در این کشور همچو نسل کشی، قتل عام، برده داری، خرید و فروش و با اسارت کشیدن دوشیزه گان جوان، جنگ های داخلی، قتل عام ملیت ها، جنایات جنگی و جنایات حاد علیه بشریت معضل است که در این سرزمین حکمروایی دارد.                                                                                         ارگ نشینان بزدل و گدا، قصر نشینان غارت گر، سفاک  بیباک و آدمکش حلقه حکومت حاضر در کابل پایتخت انسان های آزاده، مصلح، جسور، با رسوخ ، بیدارگر، مبارز، اندیشمند، متفکر، سخن پرداز، با معرفت روشن پاک نهاد و پاک ضمیر را نابود میسازند این روش را ادامه میدهند تا راهی برای بقای خود داشته باشند و متباقی را بیشتر از هر زمانی گرسنه بی پناه و بی کاشانه نگه میدارند تا با مشکلات زندگی درگیر باشند و فرصت برای رویارویی و مطالبه حق خود را از حکومت نداشته باشند  که این درس سیاه را همین ملا ها ( عالمان دین؟ ) و بیشتر حکومات در افغانستان از انگلیس های جلاد و شیطان صفت آموخته اند.                                                                           در شرایط کنونی و بغرنج ترین ایام تاریخ افغانستان که کسی را قادر نبود که از فردای آن آگاه باشند و در حالیکه  تمام حریم زمین و فضای افغانستان توسط استخبارات جنایتکار کشورهای منطقه و امریکا تحت نظر است هر کدام این کشور ها  به میل و رغبت خود برنامه های شانرا با همدستی افراد بیشمار حلقه نظام و پارلمان حکومت کابل عملی میسازند که افغانستان باید روزی در آرامش نسبی و آن روز دیگری آغشته با خون باشد و این روال را طی کند.        برای ابقای نظام حاضر، حامد کرزی شرکای غاصب و مافیای دولت اش مفهوم ندارد که هر آن روز انسانهای بی گناه قسمت از عضو بدنش را در جنگ تمام عیار کنونی از دست میدهند و یک عمر را با رنج و درد زندگی میکند، اصلآ معنی ی ندارد که فرزندی یتم، زنی بیوه و پدری بی فرزند میشوند و صدای ناله و شیون شان دل هر انسان با احساس را تکان میدهد، مهم نیست که طالب قصاب سر بیگناهان را از تن جدا می نمایند و تن یک سو و بدن را جای دیگری رها می کنند، اینکه پاکستان ددمنش به تسخیر خاک افغانستان آغاز نموده و یا روزانه با پرتاب صد ها راکت شرق کشور را تکان میدهد و بخاک یکسان میمناید به گمان دولت حاضر مانند دعوا و جدل خوردسالان است که بخودی خود حل میگردد؟ و اعتنای به آن ندارد                                                                                                          لکن در عوض در یک تفاهم ضد انسانی و ضد ملی با بدترین خونخواران ترین و جنایت پیشه ترین افراد افرادگر تاریخ ( طالبان) حکومت کرزی با خجالت و سرافگندگی دست دوستی دراز میکنند و آنانرا ( برادر؟) خطاب می کنند که همین گروه تندرو حتی دوران نهایت غم انگیز و خون آلود بچه سقا را پشت سر زده اند. همین طالبان که هر روز و هر آن ساعت چه وحشیانه و چه بیباک خون میریزد و خون مینوشد. زمانیکه دولت جنایت کار کنونی  خوب را از بد تفکیک ندهد و ضعف کامل و حتمی در حکومت داری داشته باشد آیا میتوان روزنه ی برای امید امن و آسایش بسوی فردا داشت؟ و آیا کشتار انسانهای جامعه ما مخصوصآ مبارزین تا چه زمانی پایان خواهد داشت؟

این است اسلام و جهاد!  نفرین و شرمساری بر عاملین اندوهنامه اسفبار زندگی مردم افغانستان.                          تاریخ، ملت زجر دیده، خون شهیدان و سرسپرد گان سرزمین درد مند و غصه بار ما دستان پلید را که هولناکترین و فجیع ترین جنایات را مرتکب شده اند و جهان هستی نذیرش را ندیده هرگز نخواهند بخشید.                                 برای منفوران خناس قرن، سلاحداران سفاک و ددمنشان تاریخ باید گفت که هر قدر که گلهای باغچه را لگد کوب کنید به ياد داشته باشيد که تبار گل هرگز نخواهد مرد، و آنکشور به همت عاشقانه ارادتمندان پاکدلش با شکوه تر از گذشته قامت خواهد افراشت.  

 

 

 

از جمع کشتار فجیع یکی آن صدای رسای سید حامد نوری بود که در شب نزول قرآن و پر نورترین شب با عظمت سال،  بیست و هفتم رمضان ماه تزکیه نفس جسم و جان و ماه انس با قرآن  خاموش گردید لکن از این برتر ثروت اخروی وجود ندارد، اما از دید قاتلان کوردلان سیه کار و خفاش در ظلمت و تاریکی شب انجام پذیرفت و در عوض لکه های سیاه ننگین را بر جبین گنهکار شان برای دنیا و آخرت مهر زدند

پنجم سپتمبر سال 2010 م شهید سید حامد نوری در اثر توطعه دشمنان انسان و انسانیت در مبارک صیام، درست درشب بیست و هفتم شب لیلته القدر شب نزول قرآن عظیم، ( نوری) پاکدل را از اپارتمان مسکونی اش واقع در بلاک 154 مکروریان کهنه به بیرون کشاندند و در نزدیکی حوض آب بازی همین ساحه توسط بزدلان سیه کار نامرد پلید ترین درندگان جنایتکار با استفاده از تاریکی شب نوری بی گناه را با ضربات شدید کارد بی رحمانه و وقیحانه به شهادت رسانیده شد، در حالیکه بعد ها همسایه هایش حکایت کردند که تمام آن صحنه ها را به چشم سر دیده بودند ولی ... خموش بودند....؟  اما نفرین ابدی خانواده سوگوار، متباقی دوستداران و علاقمندان شهید نوری دامنگیر این جانیان و آدمخواران گردید.                                                                                                       ولی.... دو سال چه زود گذشت و چه با درد و غصه برای من !!                                                             در این مدت زمانیکه برادرم را از دست داده ام بدون آنکه مبالغه را چشمی کلام نمایم با یاد اسم حامد دیدگان درد دیده ام با اشک حسرت هماغوش می گردد و سر بزانوی غم میگذارم و با خود همهمه می کنم، و میدانم هر آن روزیکه از دنیا رخت سفر ببندم مهمترین و بیش ترین غم سترگ که از دنیای دون با خود حمل میکنم همانا غم برادرم نوری شهید است که تحمل آن برایم در این جهان نهایت دشوار و سنگین است.   

شهید سید حامد نوری  مانند پدران بزرگوار خود در کلیه صفات نیکو و سجایای اخلاقی سرآمد روزگار بود. دارای قلبی روشن به نور الهی و در احسان و انفاق به نیازمندان همانند اجداد خود بود. نوری شهید کسی بود که تمامی زندگی خود را در کنار مردم و وطن اش سپری نمود و سر انجام در کنار محبوب خود جان به جانان سپرد راه اجدادش را پیشه کرد و شهید حق و حقیقت گردید.

شهید نوری مدت سی و دو سال تمام گوینده محبوب خوش صدا، با استعداد و با دانش در رادیو و تلویزیون کابل پایتخت بود. در آژانس باختر، وزارت اطلاعات و فرهنگ، مسوول روابط بین المللی روز نامه هیواد، معاون اتحادیه ژورنالیستان، ریس روابط عامه ولسی جرگه ایفای وظیفه نمود.  نوری ریس،  بنیان گذار و مدرس موسسه آموزشی و مسلکی ژورنالیزم و گویندگی ( نارون ) بود.                                                                                     صدای رسای حامد نوری که دوسال قبل خامش گردید اما در لابلای تاریخ برای فرهنگ دوستان و فرهنگیان همچنان زنده و جاوید است و شنیده میشود و یاد و کار نامه های زندگی شریف سید حامد نوری فراموش ناشنیدنی است.  روزی فرا میرسد که نقاب از چهره قاتلین بر داشته خواهد شد و همه خواهند دانست که قصابان این قضیه اسفبار اما شهادت والا رتبه برای ( نوری) عزیز کی ها بودند. در حال حاضر و در شرایط کنونی زود است که در مورد آن توضیح دهم.                                                                                                                                       عزیزترین دوست آموزگار یاور خمخوار همدم و همرازم سید حامد نوری را در رویا ها و ناباوری کا مل از دست دادم که دو سال با همراهی اشک از این رویداد سپری شد  درگذشت نوری جوانمرگ چنان سنگین و جانسوز بود که برایم به دشواری به باور خواهد نشست نمی دانم چه کنم ..............؟

 

                                     روح ات شاد ای حبیب و مونس ام ( نوری) شیهد

 نامت برفراز آزادگی همیشه باد و بلند.

 

چکیدۀ از : سید احمد ضیا  نوری در سال پار                                                                                               

اهدا بروح گرانمایه گوهر خفته، برادر بزرگم ( نوری شهید ) که توسط قصابان جلاد تاریخ مظلومانه به شهادت رسید.                                                    

گریه خواهم کرد                                                                 

از آن شب تا دم محشر برایت، گریه خواهم کرد                                                                            برایت ای شهید، اشکهای دم بدم را جاری خواهم کرد.

چه طغیان حمله ی آدمخوار و خناسان به جانت رفت                                                                           زترس وحشت جلاد خون آشام،  برایت گریه خواهم کرد.                                      

برای قطره قطره خون پاک و بی گناه جسم رنجورت                                                                      برای ضربت هر چاقوی دست ستمکار، گریه خواهم کرد.

برای آنشب تاریک و تنها، فریاد جانسوزت که میگفتی!                                                                        چه کردم؟ آخر گناه من؟ من برایت، گریه خواهم کرد.

برای سالیان سال، هر شب و شبهای دگر بسیار اما                                                                          برای هر شب بیست و هفت رمضان، گریه خواهم کرد.

برای آن شب خونین، تماشا گران بیرحم و بی احساس                                                                     زدست قلبهای سنگ همسایه هایت، گریه خواهم کرد.

تو آموزگار سرشار از همه خوبی و عشق و صدق بودی                                                                       برای دانش آموزان با درک ات، همیشه گریه خواهم کرد.

نه تنها علم نابود میکنند آتش زنند در خرمن فرهنگ                                                                       برای یادبود ( نارون ) نازت، پی هم گریه خواهم کرد.

تو تنها گوهر پاکی نبودی، علم را نیز عشق پنداشتی                                                                       برای عشق والایت ( شیهدم ) من برایت گریه خواهم کرد. 

چنین بود چهل و هشت سال عمر پر بار و فداکارت                                                                              برای چهل و هشت سال دگر هم،  گریه خواهم کرد.

اگر؟ عمرم مجالی داد تا دل صبر سازم از غم و دردت                                                                          ولی فردای رستاخیز به نزد حضرت حق شکوه خواهم کرد.

به فردای قیامت چون ببینم قامت ناز و رسایت باز                                                                               به آغوش گیرمت، اشک ریزم و فریاد خواهم کرد.

 

 

                                                                                                                                  چهارم سپتمبر سال 2012 م                                                                                                                             

 


September 5th, 2012


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
مسايل اجتماعي