بازگشت
چند سروده از آصف فکرت
آصف فکرت آصف فکرت

نــــــــیا وران   و  پغمــــا ن

 

ده سال پیش یا  که  فزونتر

 

هر روز -  هر نمازدگر

 

در کوچه های خاطره خیز  نیاوران

 

می رفتم  -  این ترنّم  بر لب:

 

"دل بسته ام ازان به هوای نیاوران

 

 کز وی نسیم  نکهت  پغمانم  آورد "

 

 ***

جویی و آب  سرد و زلالی

 

غلتان ،  دوان،  ترانه سرایان، مست!

 

می رفت،  لیک تند و شتابان

 

گفتی زبان  موجش می گفت:

 

 تا  شهرری  هنوز بسی  راه  مانده است!

 

***   

 

گاهی، کنار جویی

 

 دست لطیف کودک نازی

 

 چون شهپری ز بال فرشته

 

  بر آب می رسید و به دیوار می فشاند

 

دیوار و بوی کاهگلش

 

دل را  سبک به آن سوی  اعصار می  کشاند

 

***  

 

از رخنۀ  خرابۀ  دیوار

 

یا از در گشودۀ باغی

 

خاکستر درون اجاقی  به  گوش باد

 

زآدینه یی  فسانه همی خواند

 

***   

 

بر بازوی ستبر  درختی  - چه  دیدنی

 

تاریخدار نقشی  -  نقش  گسسته یی

 

نقش  دلی  و  تیری  و نامی

 

گفتی که  داشت  رهگذران  را

 

از روزگار دور

 

آمیخته به پند پیامی...!

 

***  

 

تجدید  خاطرات کهن را

 

دیروز دل کشاند مرا تا نیاوران

 

کو باغها؟  دریغ....!

 

دیوارهای کاهگلی کو؟

 

کو آن درختهای ستبر کنار جوی؟

 

نه  جوی، نه درخت، نه آبی

 

نه کودکی، نه رهگذری

 

یادش بخیر:

 

لبخندی و سلامی وعصر شما بخیر...!

 

***

 

بر جای  آب و سبزه و باغ  و   گل و  نســـــیم

 

پولاد بود و سنگ و سیاهی و قیر و دود

 

وین آسمان دریغ که  آن آسمان  نبود

 

گفتی  نیاوران  کهن را  نشان نبود...!

 

 




 

 

 

امـــــــــــید

 

                       

 

شاخهء بشکسته ام  امّا هنوز

 

از درخت خویشتن آویخته

 

باز هم  دارم  امید زندگی

 

گرچه بینی برگ و بارم ریخته

 

0-0-0-0

 

اندکی پیوند دارم با درخت

 

گه ز  باران  قطره یی – گه شبنمی

 

گرچه گردون بیش را از من گرفت

 

می توانم زنده ماندن با کمی

 

0-0-0-0

 

باغبان امروز- فردا می رسد

 

باز پیوندم دهد با اصل خویش

 

می برم از یاد اندوه فراق

 

در نشاط روزگار وصل خویش

 

0-0-0-0

 

بار دیگر سبز و خرّم می شوم

 

باز هم گل می کنم – بر می دهم

 

می نشیند باز بلبل  در برم

 

نغمه های زندگی سر می دهم

 

0-00-0-

 

ور نیامد سر فروتر می نهم

 

نا که دور ناخوشیها  سر رسد

 

باز چون آدینه های پیشتر

 

خوش خوشک آن پیر دانا در رسد

 

0-0-0-0

 

آن که در من روزگار خرّمی

 

راستی را – استواری را ستود

 

سرفرازم دید با بار گران

 

بردباری – پایداری را ستود

 

0-0-0-0

 

گفت: بی زَخ، راست، محکم شاخه یی ست

 

زین توان نیکو عصایی ساختن

 

لیک شاخ زنده و پر بار را

 

از مروّت کی بود انداختن

 

0-0-0-0

 

چون جدا بیند مرا از اصل خویش

 

او سرود وصل خواهد داد سر

 

چون تهی بیند مرا از برگ و بار

 

چیند از شاخ امید خویش بر

 

0-0-0-0

 

بر سر و رویم کشد دستی زمهر

 

می روم با او عصایش می شوم

 

می نهم پا بر ره و سر در کفش

 

دستگیرش رهنمایش می شوم

 

0-0-0-0

 

آن شاعر آتش بیان     ور نشد

 

باز اندوه زمستانش خورد

 

چوبهای خشک را گرد آورد

 

هیزم از بهر زمستانش برد

 

0-0-0-0

 

عاقبت در یک شب تاریک و سرد

 

با من افروزد فروزان آتشی

 

گرم و روشن از فروغ و تابشم

 

سر کند شعری به یاد مهوشی

 

0-0-0-0

 

من سراپا روشنی- گرمی – امید

 

واژه های شعر او خواهم شدن

 

جاودان در گلشن شعر و ادب

<

ترك ياران

 

چه  دوزخي بوده ترك  ياران!  كزان  شراري  شنيده  بودم

 

حكايت  آتش  جدايي ،  تو گفته  بودي،  نديده  بودم

 

سرشك دامن گزين  يارم،  كه خواهد آواره روزگارم

 

نمي شدم دربدر بدينسان،  اگر به  راهش   چكيده  بودم

 

به بام صياد  اگر نشستم، مكن نكوهش به نارسايي

 

گشاده بودي اگر پرم را،  به آشياني رسيده بودم

 

به  غربت ار مي خورم  به روزي ، هزار زخم زبان، خموشم

 

من آن  دل  نازكم  كه ديدي،  ز بوي گل هم رميده  بودم

 

ازين  رهايي مراست  خوشتر،  اسير  بندي شدن،  و ليكن

 

تو دام  الفت  گهي  نهادي ،  كه  من  ز وحشت  پريده  بودم

 

سپيد  شد  موي  و شادمانم ،  كه  داده اند  از سحر نشانم

 

مگو كه بيهوده زين  شبستان،  در انتظار  سپيده  بودم

 

صبا گذر كن بر آستانش،  كه من درين  ره  ز پا  فتادم

 

بگو  به ياد  تو  مي  تپيدم ،  اگر چه  در  خون تپيده بودم

 

یــــــــــــاد

 

 آیدم هر نوبهار از رنگ و بویی

 

یاد رویی

 

با زبان غنچه،  با برگ شکوفه

 

با نهال نورسیده،

 

 با چمن

 

با نغمهء  مرغ سحر

 

از گُلی  دارم – گلی خوشبوی –

 

 یاری – همدلی  - همداستانی ،  گفت و گویی

 

***

 

در میان رنگ و بوها

 

دیده برهم می نهم

 

می کنم گهگاه بر بال  نسیم  آهنگ کویی

 

***

 

ای که می پرسی چه باشد آرزویم!

 

زنده ام با یاد یاران

 

 خاطرات  لحظه های  خوب و شیرین

 

 

 

آرزو یم اینکه ایزد « یاد »  را از من نگیرد

 

این بود گر باشدم باری به گیتی  آرزویی...

 

 

 


December 4th, 2005


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان