تنهاتر
داستان کوتاه از: عبدالحسیب شریفی داستان کوتاه از: عبدالحسیب شریفی

وقتی حمید از حویلی بیرون شد آخرین موتر کاروان عروسی نوریه دختر هسایه از کوچه رد شد، گرد وخاک را به هوابلند نمود وبچه هاهیاهوکنان درمیان خاکباد به دنبال موتر ها می دویدند.

چشمان حمید خیلی سرخ شده بود گویی از شب گذشته تاکنون خون گریه نموده است، اندوه بزرگی مثل کوه درشانه هایش سنگینی می کرد ، دلش می خواست بازهم در خلوت وتنهایی ساعت ها بنشیند وگریه کند. اشک های جمع شده در گوشۀ چشمش را پاک نمود ودوباره داخل حویلی شد.

مادرش که از شب گذشته تاکنون متوجه حالت حمید بود با حالت اندوه و تأثر گفت:

-      بچیم قدیما گفتند هرجایی که سنگ است ده پای بزلنگ است، حکیم بای ظالم اگردل توره شکست بازسزایشه میبینه خودته ایقدر عذاب نتی.

حمید انگار چیزی نشنیده باشد یا شاید کوشش می کرد دراین باره چیزی نشنود، یکراست رفت طرف اتاقش.

شام نزدیک می شد وسیاهی خود را به همه جا می گستراند ، ازسیاهی ها خوشش نمی آمد چون ازچندسال بدین طرف سیاهی وتاریکی در زندگی حمید چون اژدهایی حلقه زده بود و زنده گی وی را نابود می ساخت.

چراغ تیلی اش را روشن ساخت وبالای دوشک مندرس وکهنه اش نشسته به دیوار گلی تکیه داد ودست هایش را به دور زانوانش حلقه نمود، با حالتی که دیگرامیدی برای زنده گی نداشته باشد چشمانش به سقف اتاق خیره شد و به یاد گذشته ها افتاد تا بتواند با یاد زنده گی ازدست رفته اش اندکی خود را تسلی دهد.

***

دانه های باران یگان یگان ازآسمان به زمین آمد وبوی مرطوب خاک به مشام می رسید آن روز ها آغازین روزهای بهار بود.حمید که تازه به سن 7 پاگذاشته بود، والدینش تصمیم گرفتند اورا شامل مکتب سازند.

کاکا رووف چای پیاله اش را تمام کرد و رو به گل افروز مادر حمید گفت:

-  اوزن ! سر و وضع بچه ره جور کو که بخیر ببرمش مکتب ، از ما خوچیزی جور نشد بی سواد وناخوان ماندیم.

گل افروز دسترخوان چای صبح را جمع کرد وتوته های نان را ازکلکین برای مرغ ها انداخت تاسروصدای آنهارا خاموش سازد،بعد روبه پدرحمید کرد وگفت:

-      چه میگی مردکه چند دقه بان که باران بند بیایه باز میری

-      باران بهاری اوقدر زیاد دوام نمی کنه بریم که ناوقت میشه

 

***

بازار از هلهله پربود و همه مصروف خرید وفروش بودند به مشکل می شد از این ازدهام گذشت،حمید بعداز جستجوی زیاد پدرش را دید که بوجی های برنج را به کراچی بار می کند تا به خانۀ حکیم بای برساند.حضور ناگهانی حمید اورامتوجه خود ساخت وازدیدن او خیلی خوشحال شد .

-      پدرجان مادرم گفت یک کیلو گوشت بیار که ده خانه مهمان آمده 

کا کا رووف پسرش را اطمینان داد که برود خانه او به دنبالش خواهد آمد. وقتی جیب هایش را پالید دید پول هایش قیمت خرید یک کیلو گوشت را پوره نمی کند ناچار شد باز پیش حکیم بای گردن کج کند تا او مقداری پول برایش قرض بدهد.

-  چه جبراست سرت، نداری نخر روز یک افغانی پیداگرنیستی باز دلت شوربای چرب میخایه!

 کاکا رووف عرق پیشانی اش را با گوشۀ دستمالش پاک کرد وهیچ نگفت وبوجی های باقی مانده را به کراچی بار کرد و به طرف خانۀ حکیم بای روانه شد.درنیمۀ راه اندکی توقف کرد و یک کیلوگوشت گرفت تابه خانه ببرد وقتی دستش را به خاطردادن پول قصاب در جیبش کرد دید چیزی درجیبش نیست وکیسه اش رابریده پولش را دزدیده اند ،با حالتی که گویی گناهکاری درمقابل محکمه قرارگرفته باشند به قصاب نگاه کرد ودستۀ کراچی را درحالی که حرکت در پاهایش نبود برداشت وبه سوی خانه در حرکت شد .

قصاب زیر لب به این مرد بد وبیراه گفت و گوشت را دوباره به چنگک آویخت.

وقتی کاکا رووف به خانه رسید زنش را دید که منتظرایستاده است که اوبرایش گوشت می آورد واز مهمان عزیزش که خواهرش بود پذیرایی می کند.او موضوع را به زنش قصه کرد و گفت : چارۀ دیگر ندارد جزاینکه با تهیۀ غذای ناچیز ازمهمانش پذیرایی کند.

آن روز به هرتیبی گذشت . نماز عصر کاکا رووف خواست تا دلوآبی از چاه بالا بکشد که زینوره زن حکیم بای ازآنطرف دیوارصدازد:

-      آهای مردکه بای میگه همو پیسه ره بتی ، ای یکدفعه دودفعه هر وقت توقرض می گیری!

کاکا رووف مثل اینکه  برجایش خشک شده باشد طناب چرخۀ چاه از دستش رها شد و دوباره به درون چاه سرازیر شد .صدای افتیدن دلو درعمق چاه اورا دوباره به خود آورد و متوجه شد که زینوره رفته است. نفس راحتی کشید و تصمیم گرفت که دیگراز حکیم بای قرض نگیرد و ازگپ های ته و بالای آنها درامان باشد .آن طرف کلکین زنش نظاره گر این صحنه بود و اشک هایش به خاطراین حالت جاری شده بودند. آن روزحمید رفته بود نزدیک دریا تا با دوستانش یکجا درس بخواند چون امتحاناتشان فرامی رسید.کاکا رووف که تنها یک پسر داشت روزگار خانه اش را  با پولی ناچیزی که از کراچی کشی به دست می آورد به پیش می برد.این پدر ومادر بارها درمانده بودند که پول کتاب و کتابچۀ حمید را از کجا به دست بیاورند.

به هرمشکلی حمید حالا واردیازدهمین صنف مکتب می شد وقراربود سال آینده مکتب را به پایان برساند.او از زیبایی واستعداد تعجب برانگیزی برخورداربود.به همین خاطر بارها مورد آزار واذیت پسران حکیم با ی قرار گرفته بود.

حکیم بای در همسایگی آنها زنده گی می کرد و مردی متمول وثروتمندی بود.نوریه دختر حکیم بای یک سال خوردتر ازحمید بود و ازوقتی که جوان شده بود برادرانش اورانمی گذاشتند به خانۀ کاکا رووف برود چون اوهمیشه از استعداد واخلاق حمید در خانواده اش قصه کرده بود و خشم برادرانش را نسبت به این موضوع برانگیخته بود.

پسران حکیم بای که هردو بی سواد بودندکارشان جز خوشگذرانی وشب نیشنی ها و مجلس قمارچیزی دیگری نبود آنها از پیشرفت وقدرحمید درمیان مردم حسدمی بردند ودرصدد آن بودند تامشکلی برای اوایجادنمایند.

یک روز که بوی خوش عطر گل اکاسی فضا را پرکرده بود و باد ملایمی می وزید گل افروز در سایۀ آن درخت آرمیده بود وبه آیندۀ پسرش امیدواربود .اودرهمین افکارغرق بود که حمید با خبر خوشی وارد حویلی شد  او به مادرش مژده داد که درمکتب حایز مقام اول شده است و یکی از دوستانش به وی یک دست لباس هدیه داده است .

مادر سر وصرت پسرش رابوسید و اورا مورد نوازش مادرانه اش قرار داده برایش دعای موفقیت بیشتر نمود.

فرورزان دختر همسایه که به حمید سخت علاقه مند بود واین علاقه اش راتنوانسته بوداظهار کند از آنسوی دیوار این صحنه را نظاره می کرد ودلش می خواست به حمید تبریک بگوید امافقط با نگاهش به اوفهماند که اوهم از کامیابی او خوشحال است .نوریه محونگاه حمید شده بود که آوازمادرش اورا به سوی خود خواند وازنگاه حمید گریخت.

با وصفی که نوریه دریک خانوادۀ ثروت مند وپولد اربه دنیا آمده بود و بازرق وبرق زنده گی کرده بود و حمید پسربچه یی یک فقیرکراچی کش ، باآنهم اوبه این چیزهانمی اندیشید و انسانیت و اخلاق رابرترازهمه چیزها می دانست.نوریه فقط تا صنف 7 درس خوانده بود و برادرانش اورا از ادامۀ آموختن بازداشته بودند.حمید را ازکودکی می شناخت و با اوهمیشه همبازی بود هیچگاهی رفتاری بدی از حمید ندیده بود .دلش می خواست همیشه برای آنها کمک کند و درکنار آنها باشد اما پدر ومادرش برایش گفته بودند که شرم است با یک آدمی که نان خوردنشه نداره رفت وآمد داشته باشیم .مردم چه خاد گفت ماره سیل کو اوناره سیل کو!

نوریه ازاین طرزتفکر دربارۀ دیگران سخت بدش می آمد وچارۀ نداشت جزاینکه با آن برادران بی سروپایش زنده گی کند وگپ های پوچ و بی معنای پدرش را بپذیرد. او در درون خود سخت درجدال بود وسعی داشت به هرتیبی که شده مرزهارابشکناند و ازاین منجلاب رهایی یابد.

***

صدای جوش آمدن آب گل افروز را از ادامۀ صحبت باشوهرش بازداشت واوبه طرف چای جوش رفت تا چای را آماده کند.ملا رووف دستارش را به لب تاق گذاشته و درازکشیده بود تااندکی استراحت نماید. ازچهره اش هویدابود که رنج روزگار و فقر خیلی خسته اش ساخته است آثارپیری به خوبی درسیمایش دیده می شد .آرزو داشت تا حمید یگانه فرزند دردانه اش را سرفراز وسربلندببیند وآیندۀ خوبی داشته باشد به حمید نگاه کرد ، اومصروف نوشتن نوت هایش بود اشکی ازچشمانش به روی گونه های استخوانی اش لغزید وهرچه زودتر آن راباگوشۀ دستارش پاک نمود .

برای اینکه بتواند توجه حمید رابه خودش جلب نماید خطاب به زنش گفت :

-      چه کدی زنکه چای تیارنشد حمید مکتب میره برش ناوقت نشه .

حمید کتاب هایش را جمع نمود و آماده گی رفتن به مکتب راگرفت،می خواست به دهلیز براید که صدای پدرش اورا دوباره به داخل خانه خواند:

بچیم حمید جان یک گپه برت بگویم بدت نیایه ، هرپدرآرزو داره بچیشه سربلند و کامیاب ببینه ، ما خو عمرخوده خوردیم اگر امروز باشیم شایدفردا نباشیم مه به لیاقت و استعدا د توافتخارمی کنم امسال بخیر ازمکتب فارغ میشی .

حمید حیران بودپه پدرش چه می خواهد بگوید چرا این قدرناامید صحبت می کند هیچ منظور اورا نفهمید .

-      پدر من نفهمیدم شما چه می گویید می شود واضح تر بگویید؟

-      مه یک مقدار پیسه ره کوری وکبوتی کده جمع کدیم بخیر توام جوان شدی اگر خانیته ده زنده بودن پدرت آباد کنی مه دگه آرزوندارم.

مادرش آن طرف تر لبخند رضایتمندانۀ به لب داشت و سخنان شوهرش را تأیید می کرد.

حمید چیزی نگفت و خانه را به مقصد مکتب ترک کرد.

***

آن صبح آفتاب ازلای درختان سپیدار حویلی چشمک می زد وبه روی حویلی نقش های گوناگون ایجاد می کرد، مرغ ها یکی پی دیگردانه های ریخته شده توسط مادر حمید را با حرص می چیدند وگاهی برسرآن با یکدیگر درگیرمی شدند.

حمید لب ارسی نشسته بود واشک ازگونه هایش سرازیر بود. پانزده روز می شد که پدرش به ابدیت پیوسته واورا با مارد پیرش تنها گذاشته بود .

نوریه چند روز پیش توسط نامه یی به حمید خبرداده بود که می خواهند اورا به قوماندان کریم نامزد کنند واز حمید خواسته بود که برایش چاره یی پیداکند.

یک مقدار پولی راکه پدرش برای وی با هزار زحمت جمع کرده بود خرج کفن ودفنش شد واین روز ها حمید با مادرش روز های سختی را می گذراند.

عشق حمید در دلش پنهان ماند وبه خاطر جبر روزگار هیچ گاهی نتوانست به کسی اظهار کند ، وقتی فهمید نوریه نامزد شده است دیگر به این زنده گی وحالتش لعنت فرستاد وتاتوانست گریست .

مادرش هم بیشتر ازپیش لاغر وضعیف شده بود. دوشبانه روز حمید با مادرش لقمه نانی برای خوردن نداشتند، اوصبح وقت برامد تا برای خود کاری دست وپا کند ومادرش را ازمرگ نجات دهد.آن روز حمید با ظاهر خندان ودلی آگنده ازدرد عشق به خانه برگشت ، چون موفق شده بود در یک کارگاه به صفت مستخدم پذیرفته شود.

وقتی می خواست داخل خانه شود متوجه شد که حکیم بای با چندتن ازبزرگان قومی محل درگفتگو است واطفال کوچه هم این طرف وآن طرف با شور واشتیاق جست وخیز دارند ورفت وآمد مهمان ها هم رنگ وروی دیگری به کوچه بخشیده است .

آنطرف تر صبور دوست حمید با دوسطل پر از آب می خواست داخل خانه شود که صدای حمید اورا متوجه خود ساخت ، آن دو زیر گوشی چیزی به هم گفتند و بعد وارد خانه های شان شدند.

حمید مقداری سبزی وکچالو آورده بود تا مادرش از گرسنگی هلاک نشود، آنها را به گوشه یی پرتاب کرد وبه طرف اتاقش رفت به گونه یی حرکت کرد که گویی بیماری را به سوی بیمارستان می برند .

مادرش هم ازموضوع آگاه شد بود.فردا عروسی نوریه بود ، همان نوریه یی  که حمید به خاطرش سال ها می تپید  وبه جرم نداشتن پول وفقر خانواده اش نتوانست صدایش را بلند کند.

برای اینکه آخرین بارتوانسته باشد با چشمان آبی نوریه وداع بگوید با چشمان سرخ واشک آلودش به بیرون آمد ، نوریه را دید که با دل پر از درد به طرفش نگاه کرد وکوچه را به مقصد خانۀ قوماندان کریم ترک گفت.

***

حمید احساس کرد که آفتاب به سروصورتش می تابد وگرمی آن نمی گذارد راحت باشد، ازجایش برخاست  دست ورویش را تاز ه کرد ورفت تا ازمادرش خبر بیگیرد که اودر چه حال است.

-      مادر تا هنوز بیدارنشدی ساعت 8 صبح است ، بیدارشو مادر – دروازه ره ماکم کوکه مه میرم

مادر ....مادر....

اوناباورمندانه انه وحیران نگریست که روح مادرش پرواز کرده ودست های لاغر ونحیفش به سوی حمید دراز مانده است.

در یک لحظه حمید احساس کرد دیگر زنده گی خودش هم به پایان رسیده است.


May 18th, 2008


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان