«ما»
صالحه وهاب واصل صالحه وهاب واصل

بنشین
 
بنشین کنار من
که ره شب دراز نیست
 
ما هردو رهگذر
 
محتاج انحلال و هماهنگی و همی
 
مفتون قصه های نظر با سماع دل
 
مگذار این دقایق وصلت هدر رود
 
بنشین پیشرویم بر من نگاه کن
 
بر گوی راز بستۀ دل با لب نگاه
 
اندیشۀ گذشتن شب دور کن ز سر
 
بگذارباغبان همه هستی و عدم
 
از دانه های عشق , وز اختران و انجم بیرنگی ئی فضاء
 
در بطن آسمان نهد تخمه هائی نور
 
بگذار آسمان شود آبستن از شفق
 
بگذار از تبسم ما دُخت آفتاب
 
آگنده از حرارت آغوش آرزو
 
خندد به سوی ما
 
بنشین که طفل روز مثال فرشته ها
 
با بال هائی باز و فراغش به سوئی
ما
 
آغوش وا کند
 
بنشین کآسمان سیه پوشِ کینه دل
 
از بودنت کنار من اندر حریم مهر
 
با تیغ زر ز کورۀ وَساوِسِ حسد
 
از رُخ نقاب تیره و پُر وحشت و
سیاه
 
با خشم بر کند
 
***********
 
بنشین کنار من
 
بنشین که راه فاصله ها در عدم رود
 
دست عدم مگیر
 
با بعد خو مکن
 
بنشین تا بگویمت از لذت وصال
 
از نور با صفا
 
از رنگ این هوا که ببینی به چشم دل
 
بنشین که خوانم از غزل بیصدائی دل
 
از شعر راز ها
 
از نغمۀ حزینیکه میبارد از فضاء
 
از قصۀ شکستۀ پیچیده در گلو
 
از من مرو بمان
 
بنشین که با تو ذاده شود طفل با همی
 
نوذاد همدلی
 
در بستر نیاز, گهوارۀ حقیقت و آغوش باوری
 
بنشین که زره زره شود خانۀ دوئی
 
در زیر پائی ما
 
بنشین که تا به عشق در آمیزمت بخود
 
بنشین تا که در دل شب گوری برکنیم
 
آغوش گور پُر ز تنِ تو و من کنیم
 
بنشین تا زُدوده شود نقش تو و من
 
از صفحۀ های دل, زآئینه ئی خیال
 
بنشین که روی گور تو و من ز خاک ما
 
خشتی بنا کنیم
 
اعمار آشیانۀ پُر از صفا کنیم
 
إحیاءِ ما کنیم.
 
25-04-2009 فنلو-- هالند


June 11th, 2009


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان