برخيز
دوکتور بشير افضلی دوکتور بشير افضلی

زمان،زمان  تو است   ای گل    ا ميد   برخيز

به اين مقام   و غرورت کسی   نديد     برخيز

ببين   به   سيل   حوادث  کـجا    کشيد  مارا

که ديو   جهل،   ترا   از   درون   دريد  برخيز

ز  آسمان   خصومت ،      فضای   چند   رنگی

ببين که   مار سيه   جان تو       گزيد   برخيز

خزيده    مار سياه     و  رسيده     کرگس   مرگ

کبـوتران   سفيدت    همه       پـريد     برخيز

جـفائی    را  که   نمودست   محتسب    بوطـن

هزار   دشمن جانت   به     خود   نديد    برخيز

نگاه   کن   به   پيکر  بودا  کهزار سال   خموش

بايست و   ديد که چسان تيغ  دد خليد برخيز

ببين   زمين و زمان    در چه   اضطراب و هراس

که راه  جنگ    و   جهالت  کجا   کشيد  برخيز

صعود   روح   طبيعت   به   صوب    اکمال است

برو بسوی    کمال     با    جهان    ديد     برخيز

غرور   و     عزت   تو   در    پناه   کشور   تست

چرا     غلاميی    و  نوکر     و   يا     مريد  برخيز

هزار و اند   سال در   اين   بند بی  امان هستی

مبر تو بار     ريا     را   از    اين     مزيد    برخيز

زقلب   خستهُ   تو   خون    ميچکد      هر    روز

ز   نوک    خامهُ    ما  خون هـا     چکيد    برخيز

بس است بس است  از اين بيش ترا  خواب و خيال

مخوا    تو بردگی   را   بيش   از اين مزيد برخيز

قصه     بسيا ر    بگفتند    همه    از عالم    غيب

هر آنکس    گفت که   ديدم    ولی   نديد  برخيز

بيا  و انـدکی     پنـدی  ز    « افضلی»   آمـوز

گر   آدمی    تو    بساز    آدم     جديد     برخيز

25-11-2010


November 26th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان