لاله
بیژن باران بیژن باران

 

1

صدای تو در افق مانده

از گلوی سرخه سر، کبوتر سینه سفید، سبز قبا، زردجامه،

در آسمان طنین اندازد.

صدای تو در جنب خاوران خاموش نیست

ای نه آخرین صدای صداها-

از گذشته های دور تا میعاد روز آرزو.

2        

این صورت مسئله سده ای است روی دست مانده-

در اهتزاز فریاد سرخ ساکت ردیف میخک، لاله، آلاله.

صدای تو درفش رهایی در باد

برگهای طراوت دوستی قلبک سنجد پیرست بر شیب تپه.

ای خروش پاکی جوانی،

غرور غران شرزه از تپش انداخته ولی خوانا.

3

صدای تو ساده است.

کار، آب، نان، خانه است.

صدای تو نور است

مهر، پاک، شفاف، دور است.

صدای تو آب چشمه ساران صاف روان،

باران بیشمار بیکران نزدیک است.

از حنجره زنجره میتراود تا بند کدر پنجره

زنانه، مردانه

در تبسم نیلوفر به نور صبح.

4

صدای تو پرواز پرستو های مهاجر ست

بسوی زادگاه برمیگردند با ولوله شاد.

موج ملایم حوض بزیر سرخ زبان گربه ی همسایه

شکوفه های اقاقیای رقصان حیاط.

طلوع طالع صبح است در افق شنگرف شرق.

خلوص صدای تو پر از تحرک کودکان

چون نور صلات ظهر از خزر است تا کارون.

5

صدای تو غروب نداند.

سماع است و صوفی

از اعصار گذشته

در این فلات پر نی و ناله

با کوههای کهربایی.

تا گسل طناب؛ طلسم، تنوره پشم وشیشه بشکند.

6

صدای تو طرح سایه بان است در هندسه ایوان آینده.

طرف تو سرور فرداست در زمانه

اگرچه از گوشه های دور تا قرن پیش،

دوستت دارم تکرار کردی -

دوستی انسان، محیط، کار.

صدای تو در آسمان کویر بجا مانده –

چون رنگین کمان تاریخی

با بادبادکهای سرخ، کبوتران سفید، باد کنکهای سبز.

تا کاروان را به ساحل آرام برساند

بنشاند به کشتی پیشرو غرب ماورای بحار.

 

http://bejanbaran.blogfa.com


January 25th, 2009


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان