بازگشت
بـهـــــــا را نــه
محمـد ا صــغـر( عــبا د ي) محمـد ا صــغـر( عــبا د ي)

بـهــــــا ر يـعنی تـپــيد ن، کــا رکــرد ن

د سـت وبـا زوي خود را خــوا رکــرد ن

شـــد ن هـــمگا مِی کـــا روا نِ تـــمـد ن

بــه پـسما نی زکا روا ن، عـــا رکــرد ن

---------------

بهـا را ن آ مـد وهــنگا م کا را ســت       کـه کا رهــرد رد را، د رما ن وچا را ست

نـه کـرد ه کـا روآ سـود ه لــمــيـد يـم       ا زآ ن، ميهن به صـدها د رد د چا را ست

----------------

بهـــا رآ مــد کـه زند ه سـا زد هــرکـس

زســبزه تـا بــه گـل،هـــم خــا روهـــم خـس

پــيا م دا رد بهـا را ن خـوش به آ نکه:

تـپـيـــد وکــا رکــرد وطــــا عــــت و بـــس

---------------

 

تــپــيد ن کــا رکـرد ن ، خـود وقـا را ست

زمـــستا ن وخـــزا ن ، هــنگا م کــا را ست

به غرب چا رفصل کا را ست،روزوهم شب

بـشرق گفتند: بخوا ب، خوا بـت بکا را ست

_________

دلا إ بـهــــا ربـيا مـد ، مـگربهــا رتونيست؟

خوشي وعيش وطـرب، يکـد مي بکا رتونيست؟

زد رد ورنج ومشقت، هـم که غصه و غـم

بـــبرتـونـا م يکی را، کــه سـرد چـا رتونيست

------------------

بـهــــا ربيا مد وا ي جا ن مرا بها رکجا ست

خوشی وعيش وطرب، صبروهم قـرا رکجا ست

بســوخـت خــرمـن هستـی زآ تــشِ عــشقـت

د ورا زتــو، گـل نـد ا نـم کجـا وخــا رکجا ست

-------------------

هـزا را ن شکر، که يا رم د رکنا روبا ز بها رآ مد

خـوشی وروزگا رخـوش، به من ا زهــرکـنا رآ مد

هـزا را ن گلرخ وگـل با د، فـد ا ي تا رمويـش چون

که د ربينِ گل وگلرخ، قسـم يک ا زهـــــزا رآ مد

 

مـا رچ – 2007- کا نا د ا


March 26th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان