بازگشت
دو سروده از انجيلا پگاهي
انجيلا پگاهي انجيلا پگاهي

 

 

 

نشد

 

 

گفتم این حرف به گوش تو رسانم ، که نشد

آنچه برمن گذرد بر تو بخوانم ، که نشد

گه گرفتار ازین دست غرورم کََمکی

بود آنچه بدل اقرار زبانم ، که نشد

روز ها رفت ، مه و سال یکی پشت ِ دگر

گفتم امروز ، و فرداش ، چنانم ، که نشد

در کبودیی غمین حاشیه ِ راه ِ سفر

همره و همسفرم را تو بدانم ، که نشد

گلبهاران ِ بُد از ذوق بهارین ، گفتم

یک چمن سبز درین سینه بمانم ، که نشد

چقدر فال گرفتم ز لب (حافظ) ما

خواجه هم هجر چو گفت وصل گمانم ، که نشد

 

 

 

 

احتییاط

 

آوَخ ، شکست ، شـــــــــرنگ شـــــــــرنگ شیشـــــــــه ، احتییاط

صـــــــــــد پاره شـــــــــــــــد رشته ِ اندیشــــــــــــــه ، احتییاط

گنجشــــــک شــــاد ذهـــــــــــن زگلشـــــــاخــه ِ حــــــضور

پـــــران ِ دام ِ لـــــــحظــــه ، هــــــــوا میشــــــــه ، احتییاط

در سینـــــــه ی ســــــکوت کهنســــال خــــــــواب سبــــــــــز

ایدســــــــت تیــــــزِ داس ، تــــــــــبر ، تیـشــــــــــه، احتییاط

بــــر گوشــــــوار گلبـــــــــــته ها بــــــــــــــاد میســــــــــــرود

از بــــرف از تــگـــــــرگ ، گـــــل و ریشـــــــــه ، احتییاط

تـــــــــنهـــــــــایی غـــــــــزل بـــــــــــــلــبت بی نـــــــــگاه ِ ماه

دل میـــــــــــکنی عــــــــبور ، ازیـن بیشــــــــــــــه ، احتییاط

می 2007

 

 

 


June 17th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان