بازگشت
آواره
محمدالله نصرت محمدالله نصرت

از پیــــش مــن دوری کــنون زآن رو ســلامت می کــنم

از خــون دل خــواهــم نــوشت،خــواهــی پیـامت می کنم

قـــاصــد ببـــرده  نــامــه ام بــا مهـــوش لیلـــی صفــــت

ازسـوزِ هجـــران ســـوخـــتم! تــوصیف مقـامت مـی کنم

ازدردِ تـو دیــوانه ام ســاکــن بــه هـــر مـــی خـــانــه ام

بــا یـــادِ عشـــقــت ای صـنم، مـی را به جـامت می کنم

اکــــنون بـه یـادی روی تـو مجــنون بــر صحــراشـــدم

نـــامت نـویسـم روی سنـگ ، سجـده بـه نــــامـت می کنم

ز ســـوزِ هــجـــرت ای پـــری مـــرغِ دلـــم آواره شــــد

بـا ایـــن هــــمه آواره گـــــی یــــادی ، کلامـت مــی کنم

در سینه ام سوداِ عـــــشق هــــرلحــــظه دارد مـــاجـــــر

الـفـــت نمــا بــاری بــه مـن ، حــــرفـم تمـامـت مـی کنم

"نصــرت" نخــواهـد سیـم و زر،جزلطـف واحسـان شما

مــن دســـتِ دوستـی دادم ، خــود را غــلامــت مـی کــنم

اشکاشم   -  بدخشان

27- جدی - 1389

 

رباعیات

از دردِ غــمی تــو شــور بــرپـا نـکـنم

افــتـــاده منــم ز کـــس تمنـــا نــکـــنـم

در حــلقـــۀ چشـــــمِ تـــو بــدام افــتـادم

تــــاجـــان نـــدهــم دوبــاره افشا نکــنم

 

ای یـــار بیــا تــا کـه دو دستــت بوســم

لبهـای ظـــریفی گـل پـرســتت بــوســــم

من می نخـورم، پیـــاله بــر دستت گـــیر

چشمـانی قــشنگِ مستی ، مستت بوســـم

=  = =

بـــا رفــتنِ تـو وطـن وطـن مـی گـرید

بی عکس رخت چمن چـمن مـی گرید

بـــی روی تــو در جهــان نـروید لالـه

اشکـــم بــه رخــم خـتن ختن می گرید

= = =

از رفـــتـنِ تــو بـه دل الـــم هـــــا دارم

چـــــشمم به ستـــاره تــــا سحـر بیــدارم

بی تـاب و تـب ام به انتـظارت امــشب

از کــار کـــه کـــرده ام عجــب بیــزارم

= = =

عشـــقِ تـو بـه سـوی آســمان مـی بـردم

دردِ تـــو بــه بحـر بیـکــران مـی بــردم

هــرســو کــه روم هــمیشه در یـادِ تو ام

مـــانــنــده ابــــــر دّو دوان مـــی بـــــردم

= = =

رفـتی تـو بـه هـرکسـی نسـازم چـه کـنم

انـــدر غـم تـو دلـــم نبـــازم چـــه کــــنم

تــوئـــی کـه یگــانـه محـــــرمِ رازِ مـــن

گربـا تـو من ای یــار،ننــازم چــه کـــنم

 

 

14 - جدی - 1389


February 20th, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان