بازگشت
مرد افغان ام نگهبان وطن
شاعر: اناهیتا محبوب شاعر: اناهیتا محبوب

مرد  افغان  ام  نگهبان   وطن

هرکجا  باشم  خو قربان  وطن

 

جان  فدا سازم   بنام   مردم   ام

دوست  دارم  سنگ آستان خودم

 

هرطرف شهرم پر از سیم زراست

کوه   دشتم  کان های  گوهر است

 

یاد  کرد  تاریخ  ز اجداد  ام بلند

هرکجا  هستم   زبنیادم   بلند

 

افتخارم  است  مردان  وطن

غا زیان هم  شهیدان   وطن

 

خاک  افغانم  بگو   افغانستان

"محبوب” ام از نام  خود درآستان

 

سرد است بهار دل

 

سرد است بهار دل همه ازرنگ خوی دوست

یاد میبرد   زخاطره هر لحظه  بوی دوست

 

شمع میشکند زناله که اشک ریخته است به من

پروانه   میبرد  همه  آه ام  به کوی  دوست

 

بیت ام  همه درحلقه  زنجیر ناله هاست

گوید  بمن سخن که  نبینم  بسوی  دوست

 

یارب  دگر نما همه  تقدیر بد  زمن

تا من همیش عزیز بمانم بخوی دوست

 

قلب ام  چولاله  داغ سیاه  به خویش زد

تا اینکه  خشم چهره  نباشد  بروی دوست

 

بلبل  بسوی مشعل  خورشید  میگریست

میگفت سلا م رسان تو ز"محبوب" برای دوست

 

 

 

ابر باران بهاری میگریست کم رو خو چومن

لاله ها صد داغ داشت درسینه اش  بی بو چومن

 

عمر باران میگذشت کوتاه به صدها مستی اش

غرق میشد خاطرات درآبها هرسو چومن

 

اشک  ها آمد  زمژگان  خمار برآرزو

بلبلان فریاد میزد هرطرف بی خو چومن

 

سبزه ها سرمیکشید درهرطرف فصل بهار

بیکسان "محبوب" خود میشد همه خود رو چومن

 

 

 

تاریخ: 20 جون 2010

 

 

( لانه ویران )

 

آمد ! سخره ها همه طوفان سراغ  ما  

بشکست! شاخ عشق محبت ز باغ ما

 

ویرانه کرد !  لانه  مرغک  که  ساخته   بود

که،از دانه های چوب به خویش لانه بافته بود

 

این خانه را زمهر، محبت به خویش ساخت

هر دم،سرود عشق به هر گوشه اش نواخت

 

گفتا !  که روزی خانه اش آباد گر کند

نه،  حسرت، کشد ،نه  پروای  زر کند

 

میکرد ! زیر لب، همه،غُوم،غُوم، کنان دعا

فرزند،نازنین نصیبم کنی خدا !

 

 

گاهی بخواست ! دختر،گاهی پسر به خویش

میخواست،که با،ناز بگردند به  دور پیش

 

از عشق،بگفت! جان نمایم فدای شان

هر کار، گذارم به میل رضای شان

 

این خواب،این خیال دعایش سمر نداشت

از،قسمت  نصیب   ز غفلت خبر  نداشت

 

نه ،       نکته امید،    نه یک نشانه ایست

نه،شاخ عشق به جای،نه چوب لانه ایست

 

این،     راکه باغبان همین باغ مینوشت

هر دم،میگریست برش، سنگ، چوب، خشت

 

با گریه می سرود "محبوب"به نیمه شب

ارمان،     به دل بماند ز درگاهی پاک رب

 

  

 

 

سروده از اناهیتا محبوب

تاریخ/ هشتم جنوری سال 2009

کابل افشار سیلو

ساعت – یک شب جمعه



(قصۀ تقدیر)

 

خوابم ام، برفته،بُوم ،بگشتم خدای من !

گر میکنم، دعا، نه شنیدی صدای من  !

 

شب نیمه گشته،شکوه، مرغان به گوش نیست

من در سکوت،نشسته و فکرم به هوش نیست !

 

با خود سخن ،زمزمه کردم ،ز سرنوشت

کاغذ،به صبر،نشست، قلم روی آن نوشت

 

یک  شمع ، در کنار من،  دفتر  بسوخت

ما،در گریستن،ایم  که شمع همچو ما بسوخت

 

در شب  نشسته ایم ،نه، خواب کرده ایم

ما،در فغان نشسته ، دل کباب کرده ایم !

 

ما،از غمش نشسته،یار غرق خواب است

یا،عیش دیگری کند ، یا در شراب است

 

نه، ما به یاد دارد، نه روزگار ما

در،عیش خویش غرق ،خوش است آن نگار ما

 

باور نمیکنم، که شنیدم زیار خود

که،از دیگری،به من بگفت، از شکار خود

 

آن  قلب،  که انتظار محبت ،  زوی نمود

بر،خود امید زنده گی اش، مثل، نَی، نمود

 

من،بارها،با این همه دیدم به سوی وی

هر طمع، هر امید ، بریدم زکوی  وی

 

 

نه،در سکوت رفت،نه شرمنده شد ز خویش

نه،یک سخن شنید، نه آرنده شد به خویش

 

 

در   نیمه شب سکوت، درآن لحظه های درد!

 یک زن،به زیر، مشت،لگد،شد، ز دست مرد

 

وقتی به گریه گفت، برایش که این چرا

گفتا ، دگر،زمان ، نگویی  چیزی مرا !

 

این قصه ،را ز درد تمام میکنم   خدا

پس، خانه ام بساز،نسازی مرا تباه!

 

 

یارب! نما تو عجر چنین روز نصیب من

برمن، کرم نما  ، به عمر غریب من! 

 

این راکه مینوشت "اناهیتا" ز جام درد

از زنده گی نمود، دلش را زهر چه سرد

 

 

 

سروده از اناهیتا محبوب

تاریخ/ هشتم جنوری سال 2009

کابل افشار سیلو

ساعت – یک شب جمعه

 


October 20th, 2012


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان