بازگشت
عصر وحشت
عبدالله وفا نورستانی عبدالله وفا نورستانی

 

به زیر دست آن مهتاب ؛  شوم چون بره قربانی

ز تیغ اش خون من ریزد به رنگ لعل و مرجانی

به چشمش چشم دوزم  تا مرا از چشم ؛  نیندازد

که آن دلبر شده قاتل ؛  بدستش ؛  تیغ ؛  رمانی

ز هجر خانه سوزش  ؛ نعره و ایها د  سر دادم

چه سازم  بخت و اقبالم  شده محبوس و زندانی

نهان  در خانۀ  دل  ؛  ناله و  فریاد ها   دارم

ولی  در  ظاهرم  بینی همی  لبخند  و شادمانی

دل  صد پارۀ خود را بدست دوست ؛ چون دادم

که تا پیوند کند اورا ؛  به تار و پود ( درخاني)

کی ام  من ؛  رهرو گم کرده راهی در بیابانی

من و  در عصر وحشت  ؛ ناظر کشتار انسانی

تو ای مظلوم ظلم ظالم ظلمت پرست  ؛  دهر

نشان  از  بی گناهی  داری  و  تابع   فرمانی

خدا را تا  به کی در هجروغم  تا انتها  سوزیم

زمین  و آسمان ؛  در ماتم و اندوه و  حیرانی

ز بس اهریمن  وحشت ز ماتم ؛ دامن  افشانده 

گل و باغ  و درخت و ابر ؛ دراندوه  وگریانی

بساط سبزه  و گل ؛ رخت ماتم را ؛ به تن کرده

فضای عید و جشن و شادی ما ؛  گشته  ظلمانی

در آن امواج  آتش ؛  میتوان چون آب با هم  بود

مگر  با وحدت و یکتا شدن  ؛ چون   تیغ  برانی

دراین بیهوده هستی ؛ رنگ و بوی نیست ای رهرو

نه  نامی از « وفا » باشد؛  نه عید و جشن باستانی

 – ویانا – 1/11/201

 


November 9th, 2012


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان