مسعود دلیجانی
آن یار کزو گشت سر دار بلند
جرمش این بود که اسرار هویدا می کرد
حافظ
جرمش این بود که اسرار هویدا می کرد
حافظ
• «انالحق!»
• تندری بیگاه:
• ذهن ِ گیج ِ ابر سر گردان!
• «انالحق!»
• بارقه ای از نور
• برفراز ِ تک موجی:
• در دریائی غریب با توفان!
• «انالحق!»
• تن ِ زیبای ِ رود پر غوغا:
• چشم ِ خشکِ کویر
• خفته در توهم باران!
• «انالحق!»
• شوق ِ مردی بزرگ بر رخ ِ ما
• همنوا با تلاطم ِ فردا
• هم پیاله با انسان:
• حلاج وار
• با ضربه هائی آهنگین
• بر الیافِ در هم تنیده ی رازها
• سپیدیِ برف گون ِ «انسانخدائی» را
• در نگاهِ لحظه می کاوید
• بر رخ ِ زمانه می پاشید.
انقلابی
اثری از الفارو سیکوه ئیروز
• در پس ِ اسرار ِ سر به مهراثری از الفارو سیکوه ئیروز
• چه رازی نهفته بود؟
• کز تابش ِ نور ِ «انسانخدائی» ات
• سایه ی اسرار ِ دیده ی شیطان
• لرزان در قلبِ حاکم شدگانی مست
• بر دیوار ِ غار ِ هراس می لرزید؟
• چه رازی نهفته بود؟
• که پژواک جادویی ِ «انسانخدائی» ات
• پیچان در گوش ِ رنج بر جبینان ِ کشت و کار
• نوازشی می شد
• بر پوست های ِ سوخته ازتشعشع ِ خورشید؟
• و بوسه ای می شد
• چون خنکایِ کوزه ای
• در سایه سار ِ خستگی
• بر لب های ِ تشنه ی کرامتِ انسان؟
• چه سرّی نهفته بود؟
• که پنهان کنندگان ِ راز
• در پس ِ کاخ های ِ بنا شده در اسرار،
• از لرزش ِ شرم بر پرده های ِ کام
• از ترس ِ خدای شان
• در توبه نمی شدند؟
• اما،
• از محرمیّتِ این بی شماردست های ِ کار
• سراسیمه می شدند؟
****
• فرمان ِ مرگ• جیغ ِ بنفش ِ قلم بود
• بر صفحه ای چرمین!
• چیرگی ِ شب بود
• بر رخسار ِ طلایی ِ
• غروبی خونین!
• و حس ِ زیستن بود
• بر سیمایِ مردی
• که در طوفان ِ مرگ
• نسیم ِ حیات می دروید.
• که با حلقه ای بافته از ابروان ِ غیظ،
• «انسانخدائی» ات را
• بر چوبه ی دار ِ امیال شان
• جاودانه کرده اند.
• جاودانه کرده اند
• چونان شهابی همیشه درخشان
• در سپهری هماره گردنده.
پایان