شیر دروازه و آسمایی
استاد عبدالله « وفا » استاد عبدالله « وفا »

 

کجا فریاد و غوغایی ، رسد  از  ما  به  آن  بالا

که  ره   تا  بیکرا ن   تاریک  و  افسو ن   است

در  این   ما تم سرا  ،  خوابید ه    غم    یک سر

افق تاریک و وادی دور وهرسوماتم و خون است

 

به قلب  داغدارم ،  ناله ها و شور  مجنو ن  است

چمن یکسر چراغان بود و اکنو ن تیر و تار است

تما م کوه و صحرا  رخت  ما تم  را به تن  کرده

د لم از د ید ن  دون سفله گان  دهر  بیزار  است

 

د لم از غربت و از وادی سر سبز در تنگ است

گمانم   آفتاب  مرده  و  مردم    سیه پوش   است

همه دریاست  توفانی ، کنون غم راست  ارزانی

سرا سر ما تم و اندوه درجولان و درجوش است

 

پس    از    اعدام     کبک   و   آن   پرستو   ها

پس از زندانی فاخته ، پس از مرگ   قناری  ها

در این وادی  تو غیرغم  نبینی  یک دلی را شاد

ز پا  افتد مگر، آن  جره باز و آن  شکاری ها !

 

اگر از شهر ما تمزا، دوباره  زنده  بر  گشتم  !

اگر  همراه   ما   بودی  و  با  گلبانگ   آزادی

لبان  بی فروغت  را ، فروغ  تازه  خواهم  داد

برایت شعر خواهم گفت به اوج شیر و آسمایی

 

اگر  افغانستان  من ، به  سان  تاج  شاهان  شد

اگرهم دشت و دامانش به سان خلد رضوان شد

اگر آن  لاله رویانش  به مثل، حور دوران  شد

« وفا » رخت سفر بنددکه کار جان به جانان شد

11.6.2010         ویانا

 


June 26th, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان