لُنگی انتحاری
نورالله وثوق نورالله وثوق

 

خدای من زچه رو گَنس وگیج وخاموشم

چرا زخاطر آیینه ها فراموشم

به جای قطرۀ مهری زسوی احساسی

به غیر زهر کنایه لبی نمی نوشم

صدای تیشۀ بی پیر فکرِ همسایه

رسد سراسر شب در حوالی گوشم

به روی هلهلۀ طمطراق بی رنگی

همیشه گرچه بود باز شهرِ آغوشم

ولی دریغ که از ماورای دریاها

غریو فتنۀ سرمایه کرده مدهوشم

به زیرِ بار سیاهی گمانِ من عمری

دوباره لِه شود ازبیخ استخوان دوشم

تو هم زشوقِ تماشای من حلاوت کن

که مثلِ سرابِ مذابم زریشه می جوشم

بگو سپیدی لنگی انتحاری را

بگوکه آمدنت کی کند سیه پوشم

..........

.......

اول مهر 1390

پانوشت

لنگی: عمامه - دستار

..................

.....................

آثار قدیمی


.......
دیریست که فریاد مر اگیر نکردید 
اورا زسرِ کوچۀ دل تیر نکردید 
... 
دیوانه شده در هوس دیدن مهری
یارب زچه اش بستۀ زنجیر نکردید 
او تشنۀ یک جرعۀ از لعل شما بود
ازاین هنر ش قطرۀ تقدیر نکردید 
آیات پرازمعنی احساس مرا هیچ 
در محضرِ آیینۀ تفسیر نکردید 
ویرانۀ آثار قدیمی وفارا 
لطفی ننمودید وتعمیر نکردید 
خوابی که دلِ عاطفه ام دیده شبِ دوش
حتی نشنیدید وتعبیر نکردید
این گشنۀ یک جلوۀ دیدارِ صفارا 
رویی نگشادید وشبی سیر نکردید
........

نورالله وثوق
اول مهر 1390

September 26th, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
شعر،ادب و عرفان